Όλα πλέον είναι στον αέρα. Οι «ανίκανοι των Αθηνών» θα μείνουν στην ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι τόσο ανίκανοι που ακόμη και σήμερα αρνούνται να εργαστούν, να σηκώσουν τα μανίκια και να δουλέψουν και σκαρφίζονται διάφορα κόλπα και αγυρτείες για να απαρνηθούν τις ιστορικές τους ευθύνες. Αυτή τη στιγμή διακυβεύεται η ύπαρξη ενός Έθνους, η εθνική ακεραιότητα μιας χώρας και αυτοί το μόνο «έξυπνο» που σκέφτηκαν ήταν το... δημοψήφισμα;
Οι μεγάλοι ηγέτες αναδύθηκαν μέσα από δύσκολες συνθήκες και επειδή οδήγησαν τους λαούς τους στη γη της επαγγελίας. Οι μεγάλοι ηγέτες γεννιούνται, δεν δημιουργούνται από τα Μέσα Ενημέρωσης και από τις γερουσίες των κομματικών μηχανισμών. Κι αυτή η χώρα στερείται αυτή τη στιγμή ενός ηγέτη. Ενός ανθρώπου που θα δώσει έμπνευση στο λαό, που θα μπορέσει να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Ποιος απ’ όλους αυτούς είναι σε θέση να εμπνεύσει τον κόσμο; Μπορεί εκείνος που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στην πόλη να δείξει στο γεωργό πως γίνεται η σπορά; Εκείνος που δεν έχει δει στη ζωή του θάλασσα να δείξει στον ψαρά πώς να ρίχνει τα δίκτυα;
Στον πόλεμο οι μεγάλοι αρχηγοί ήταν πάντα κοντά στους στρατιώτες τους και γι’ αυτό οι άνδρες τους ήταν έτοιμοι να πέσουν γι’ αυτούς στην φωτιά. Ποιος απ΄ όλους αυτούς μας έχει πείσει ότι είναι κοντά μας; Ότι περνάει τα ίδια με εμάς; Ότι έχει τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες;
Διαμαρτύρονται που ο κόσμος τους αντιμετωπίζει με έντονες αποδοκιμασίες. Προσωπικά διαφωνώ με τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Από την άλλη, τι έχουν κάνει όλοι αυτοί για να αποδείξουν ότι εκείνοι που τους αποδοκιμάζουν έχουν άδικο; Μόλις προχτές πήραν απόφαση να κλείσουν το... χαμάμ στην Βουλή! Δεν είναι με τα καλά τους, προκαλούν συνεχώς. Σαν να μην ζουν σε αυτή την χώρα.
Αυτή είναι η μία Ελλάδα. Η Ελλάδα των ανεπάγγελτων που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια την εξουσία. Εκείνων που θεωρούν την εξουσία κληρονομικό τους δικαίωμα. Υπάρχει, όμως, και μία άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα των ανθρώπων του μόχθου. Των ανθρώπων που δουλεύουν, που παράγουν. Είναι μία Ελλάδα φιμωμένη, που δεν έχει βρει ακόμη την έκφρασή της. Αλλά είναι και η μοναδική μας ελπίδα για να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία...
Τους βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας. Στην εργασία μας, στο σχολείο, στο δρόμο, στη γειτονιά μας. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας που δεν ζητάνε μίζα για να κάνουν τη δουλειά τους, που αγαπάνε την πατρίδα τους, που νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους. Αυτούς τους ανθρώπους τους είχαν πείσει μέχρι σήμερα ότι χρειαζόντουσαν διαμεσολαβητές για την εξουσία. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι έχουν καταλάβει ότι οι διαμεσολαβητές έχουν καθίσει στο σβέρκο τους και αρνούνται να φύγουν. Θέμα χρόνου είναι οι δυνάμεις αυτές, οι δυνάμεις του μόχθου, να βρουν την δική τους έκφραση. Με τρόπο που ίσως μας ξαφνιάσει, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Το άλλο μοντέλο, το μοντέλο της μεταπολίτευσης, μας οδήγησε στην πλήρη χρεοκοπία. Καιρός να ανακαλύψουμε κάτι πραγματικά καινούργιο. Αν θέλουμε να υπάρχει «επόμενη ημέρα»...
www.capital.gr
Ετικέτες
0 σχόλια: