"Αδιάφορη τρομοκρατία"
Σχεδόν μία ντουζίνα κατηγορούμενοι βρίσκονται από τη Δευτέρα (17/1) αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη στις φυλακές του Κορυδαλλού. Μέτρα υψίστης ασφαλείας, ανιχνευτές μετάλλων, αλεξίσφαιρα γιλέκα και κουκούλες. Είναι ακριβώς το ίδιο σκηνικό και πανομοιότυπες συνθήκες με τη δίκη των μελών της «17 Νοέμβρη». Ολα είναι ίδια. Ομως η κοινωνία είναι εντελώς διαφορετική.
Δοκιμάστε μία απλή σύγκριση. Θυμηθείτε πως αντιμετώπιζε η ελληνική κοινωνία την τρομοκρατία πριν από δέκα χρόνια και βάλτε δίπλα τα αντανακλαστικά που εκδηλώνει τώρα. Τα μέλη της 17Ν αντιμετωπίστηκαν περίπου ως ολυμπιονίκες: μάθαμε τα πάντα γι' αυτούς και ζητήσαμε γνώμη του παππού στο χωριό. Οι άνθρωποι που κατηγορούνται σήμερα ως τρομοκράτες αντιμετωπίστηκαν με τόση ελαφρότητα λες και πρόκειται για τυχαίους του κοινού ποινικού δικαίου. Η κοινωνία όχι μόνο δεν γνωρίζει ονόματα και προσωπικές ιστορίες, αλλά επιδεικνύει και πλήρη αδιαφορία για αυτά.
Εντάξει, με τους τηλεοπτικούς όρους που υιοθετεί η συλλογική μας συνείδηση, η 17Ν ήταν κάτι σαν το πρώτο Big Brother και όλοι οι υπόλοιποι αντιστοιχούν στα reality που ήρθαν μετά. Η 17Ν έσερνε πίσω της ένα μύθο, οι επίγονοι έγιναν μία σειρά από πρόσωπα. Είναι και το άλλο: κανένας δεν σοκάρεται πλέον από τις τρομοκρατικές ενέργειες. Ακόμα και μετά από τις θεαματικότερες αυτών, η έκπληξη που ανοίγει στόματα γρήγορα μετατρέπεται σε χασμουρητό. Ούτε αυτό είναι παράλογο. Η τρομοκρατία έχει ενταχθεί στο κάδρο της καθημερινότητας μας. Τα χρώματα της δεν ξενίζουν, γίνεται αποδεκτή ως αναπόφευκτη, φυσιολογική όπως ο θάνατος. Και σε περιβάλλον κρίσης την αντιμετωπίζεις περίπου όπως την ανεργία: ένας αυξημένος δείκτης που προκαλεί κοινωνική ένταση.
Αναδημοσίευση από το Protagon.gr
Εντάξει, με τους τηλεοπτικούς όρους που υιοθετεί η συλλογική μας συνείδηση, η 17Ν ήταν κάτι σαν το πρώτο Big Brother και όλοι οι υπόλοιποι αντιστοιχούν στα reality που ήρθαν μετά. Η 17Ν έσερνε πίσω της ένα μύθο, οι επίγονοι έγιναν μία σειρά από πρόσωπα. Είναι και το άλλο: κανένας δεν σοκάρεται πλέον από τις τρομοκρατικές ενέργειες. Ακόμα και μετά από τις θεαματικότερες αυτών, η έκπληξη που ανοίγει στόματα γρήγορα μετατρέπεται σε χασμουρητό. Ούτε αυτό είναι παράλογο. Η τρομοκρατία έχει ενταχθεί στο κάδρο της καθημερινότητας μας. Τα χρώματα της δεν ξενίζουν, γίνεται αποδεκτή ως αναπόφευκτη, φυσιολογική όπως ο θάνατος. Και σε περιβάλλον κρίσης την αντιμετωπίζεις περίπου όπως την ανεργία: ένας αυξημένος δείκτης που προκαλεί κοινωνική ένταση.
Αναδημοσίευση από το Protagon.gr
0 σχόλια: