Η θεσμική επίσημη απάντηση μιας δημοκρατίας που αντιμετωπίζει πρόβλημα, είναι σειρά από μέτρα που θα έλυναν το πρόβλημα. Στην Ελλάδα που κλυδωνίζεται από το σκάνδαλο της Siemens και την εποπτεία του ΔΝΤ, η θεσμική απάντηση στο πρόβλημα της κατάληψης της Νομικής σχολής από 250 ταλαίπωρους μετανάστες, είναι ένα "άλλο κτίριο κάπου στο κέντρο"
για να στεγαστούν, καμία πολιτική ευθύνη για το θέμα του ασύλου, καμία συζήτηση επί του πραγματικού προβλήματος που είναι η ίδια η μεταναστευτική πολιτική και όχι η κατάληψη και φυσικά, μα τί περίεργη σύμπτωση πάλι ρε παιδί μου, όταν στη χώρα όλοι αναρωτιούνται πού πήγαν τα λεφτά από τα μαύρα ταμεία, ξαφνικά όλοι οι δημοσιογράφοι να μαζεύονται στη Σόλωνος.
Όποιος έτυχε να δει χθες το βράδυ την εκπομπή του κ. Τσίμα, θα κατάλαβε τι συμβαίνει με το πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, την διαδρομή που ακολουθούν αυτοί οι άνθρωποι από τα σύννορα μέχρι την Αθήνα και το μάταιο όλης τους της προσπάθειας. Διαβάσαμε σήμερα πολλές γνώμες στα blogs για το θέμα των μεταναστών κυρίως όμως θα συμφωνήσω με το φίλο που ανέφερε το εξής: η ελληνική κοινωνία πάντα συνέπασχε με το άδικο, με τους λαούς που υπέφεραν, θα θυμάστε τις πορείες μας για τους πολέμους στην Γιουγκοσλαβία, τον αντιαμερικανισμό μας και όλα αυτά τα ωραία. Τότε ήμασταν όλοι μετανάστες, σέρβοι, παλαιστίνιοι κτλ.Συμφωνώ απόλυτα με αυτή τη γνώμη του. Σήμερα, που κανένας μα κανένας δεν εγγυάται ούτε την αυριανή μας μέρα στη δουλειά, όχι φίλε μου, δεν είμαστε τίποτα από τα παραπάνω, παρά μόνο ο εαυτούλης μας και επιπλέον, αφού κανένας πολιτικός δεν μπορεί να μας δόσει μια σχετική ασφάλεια όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας και στον Άγιο Παντελεήμωνα Αχαρνών, αλλά ούτε μέσα στο σπίτι μας, τότε αφήνουμε ακροδεξιούς και τύπους σαν τον κ. Μιχαλιολάκο που νομίζει ότι ζει στη ναζιστική Γερμανία να μας πατρονάρουν και να τους θεωρούμε τους μόνους άξιους να μας υπερασπίσουν από τους μετανάστες. Δεν ξέρω αν οι μετανάστες στη Νομική υποκινούνται από την αριστερά και βασικά δεν με ενδιαφέρει και καθόλου. Θα ήθελα απλά να ζω σε μια χώρα καλύτερη και πιο σοβαρή και να μη φοβάμαι για το αύριο. Που να μη χρειάζεται να να με κάνουν να αναρωτιέμαι για το αν τελικά συμπάσχω ή όχι στον ανθρώπινο πόνο.
0 σχόλια: