Την προηγούμενη Κυριακή διαβάσαμε στο πάντα έγκριτο ΠΑΡΟΝ ότι ο πρόεδρος ελληνικές τράπεζες έβαλαν συνολικά στα ταμεία τους 120 δισεκατομμύρια!
Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα… Τί έγιναν αυτά τα χρήματα; Το σίγουρο είναι ότι δεν κατέληξαν στην αγορά ή σε αναπτυξιακές επενδύσεις.
Το σκεπτικό είναι παλιό και πάντα ίδιο. Σε όλες τις χώρες που έχει εμπλακεί το ΔΝΤ, όπως και στην χώρα μας σήμερα η δανειοδότηση γίνεται πάντα προς τους “ πάνω”, τους έχοντες, τους τραπεζίτες, με λίγα λόγια τους εκάστοτε νταβατζήδες. Η δικαιολογία είναι ότι αυτοί μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη, θέσεις εργασίας για τον φτωχό λαό κι έτσι να υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει πουθενά και ποτέ. Γιατί τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Έτσι σε συνδυασμό με τις μειώσεις μισθών, την απελευθέρωση απολύσεων και την μηδενική προστατευτικότητα των κρατών προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όσο περισσότερα παίρνουν οι “ μεγαλοκαρχαρίες” τόσο περισσότερο εκμεταλλεύονται την ανέχεια των ανθρώπων και φυσικά σβήνουν κάθε ελπίδα για ανάπτυξη, πάντα σε συνεργασία με τις πολυεθνικές που κολλάνε σαν βδέλλες στα πάσχοντα κράτη για να ολοκληρώσουν την αφαίμαξη.
Τα αποτελέσματα είναι λίγο πολύ γνωστά και εμφανή σε όσες χώρες πέρασε το ΔΝΤ και ακόμη δεν έχουν ανακάμψει. Πάνω από το 50% του πληθυσμού να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε συνθήκες εξαθλίωσης, και ο πλούτος να έχει συγκεντρωθεί σε ποσοστά άνω του 80% σε ελάχιστους.
Τότε είναι που οι πολιτικοί, άριστα συνεργαζόμενοι με τις τράπεζες και τις πολυεθνικές χάνουν κάθε επαφή με τον λαό τους, αδιαφορούν για την εξαθλίωσή του ζώντας στον γυάλινο κόσμο τους, διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι. Και ο λαός δεν έχει άλλη λύση από την εξέγερση, σχεδόν ποτέ αναίμακτη.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και για την Τυνησία, την Αλβανία και την Αίγυπτο που βλέπουμε σήμερα. Οι λαϊκές εξεγέρσεις είναι η επιβεβαίωση ότι κάτι συμβαίνει, κάτι αλλάζει σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λαοί δεν ανέχονται να παίζουν με την λογική τους διεφθαρμένα ΜΜΕ. Πολλοί λένε και έχουν απόλυτο δίκιο ότι άλλο είναι η Τυνησία και η Αίγυπτος και άλλο η Ελλάδα. Άλλο το πολιτισμικό υπόβαθρο, άλλα δεδομένα. Υπάρχει όμως μια κοινή συνισταμένη. Η οργή από την αδικία που υφίσταται ένας λαός. Μπορεί ο κάθε λαός να την εκφράσει διαφορετικά αλλά θα εκφραστεί αργά ή γρήγορα.
0 σχόλια: