Ξεμείναμε τόσο από ήρωες όσο και από βαρβάρους. Αυτό το τελευταίο, κατάλαβα σήμερα το πρωί πηγαίνοντας για δουλειά και ακούγοντας στο ράδιο την "οργισμένη" ανακοίνωση του πρωθυπουργού. Σκεφτόμουν καιρό τώρα πως ήταν αδύνατον να καταφέρουμε να εξοικονομίσουμε τα ποσά που τους χρωστάμε, ακόμη και αν ξεπουλούσαμε όλες τις ΔΕΚΟ, αν και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να αγοράσει τόσο ζημιογόνους οργανισμούς, άρα, θα τους εξαγόραζε για ένα κομμάτι ψωμί και πάλι δεν έβγαιναν τα νούμερα...Σήμερα, πάντως συνειδητοποίσα πως είμαστε πια ένα βήμα πριν το τέλος. Αν αυτοί που τόσα χρόνια διέλυαν το κράτος, τώρα στα σκούρα, ανασυντάσσονται και στρέφονται προς το μέρος μας, με σικέ ανακοινώσεις οργής και δήθεν ευθυξίας για την αξιοπρέπεια, τότε μάγκες...τελειώσανε να ψέμματα. Είμαστε all alone, χωρίς βαρβάρους απέναντί μας, χωρίς άλλοθι για αντίσταση, με ανίκανους πολιτικούς που βιάζονται να εγκαταλείψουν άρον άρον το καράβι. Ο Παπανδρέου κατάλαβε πως δεν μπορεί να συνεχίζει να αγνοεί την πραγματικότητα και αφού υπέγραψε την καταδίκη μας, τώρα φωνάζει δήθεν για την αξιοπρέπεια μας, όντας συνένοχος ο ίδιος στην καταστροφή. Περισυλλέγει συμπάθεια για να αποχωρήσει ατσαλάκωτος αφού απέτυχε να ηγηθεί της "ειρηνικής επανάστασης" που έταξε προεκλογικά.Το θέμα είναι πως μείναμε μόνοι. Όσοι ζήσαμε την δεκαετία του 1990 ως έφηβοι, θυμόμαστε τις ιδεολογικές επιλογές μας οριζόμενες από την συνιστώσα της κεντροαριστεράς από τη μία και της δεξιάς από την άλλη. Τότε ήσουν ή το ένα ή το άλλο. Υπήρχε ένας προσανατολισμός που όριζε τις ιδέες σου και τελικά και τη στάση ζωής σου. Σήμερα έχουμε κενό στον προσανατολισμό μας. Αυτό μου προκαλεί οργή γιατί είμαστε ιστορικά ξεπερασμένοι. Δεν μας εκφράζει καμία ιδεολογία και αυτό μας κάνει πολιτικά νωθρούς και ανίκανους να αντιληφθούμε τις ιστορικές αλλαγές που ζούμε σαν Έλληνες. Ζούμε την σημαντικότερη στιγμή της νεώτερης ιστορίας και είναι τραγικό γιατί δεν το νιώθουμε και δεν έχουμε την δύναμη να το πολεμήσουμε. Χάνουμε τα πάντα, ξεπουλάμε την κρατική περιουσία που μας ανήκει, τόσο καιρό μας γδάρανε ζωντανούς και τώρα λένε "sorry λάθος, μαζί σας είμαστε τελικά". Είμαστε μόνοι. Χωρίς ηγέτες, χωρίς πολιτική σκέψη, αποπροσανατολισμένοι από την πραγματικότητα, σε λίγο θα οδηγηθούμε σε εκλογές πιθανότατα για να εκλέξουμε τον επόμενο δειλό που αφού μας πει να αλλάξουμε νοοτροπία και να γίνουμε δυτικοί, στο τέλος και αυτός θα μας εγκαταλείψει, όπως σήμερα το πρωί ο κ. Παπανδρέου.
Τέτοιες καταστάσεις ευνοούν τελικά ακραίες λύσεις. Όταν δεν έχεις πια βαρβάρους να γκρινίαξεις, ψάχνεις απεγνωσμένα ένα νόημα. Και τότε συμβιβάζεσαι με το μέτριο και το κακό. Γιατί δεν έχουμε ιδεολογίες, τσαμπουκά, κότσια και δύναμη να αντισταθούμε. Γιατί είμαστε κατά βάθος άνθρωποι που θέλουν άλλοθι. Δεν έχουμε καν soundtrack σε αυτή την εποχή. Κάποτε ένα τραγούδι αρκούσε να ξεσηκώσει ένα λαό, να βγει στο δρόμο και να να διαμαρτυρηθεί. Δεν έχουμε καν μια μουσική να μας συνοδεύσει αυτές τις μέρες. Και έτσι η ιστορία θα μας ξεπεράσει. Και θα καθορίσει τα γεγονότα και τις εξελίξεις του μέλλοντός μας, με εμάς αραγμένους στους καναπέδες μας, χωρίς γνώμη, διάθεση, μουσική, χωρίς κανέναν ήρωα και κανέναν βάρβαρο ζωντανό να μας εμπνεύσει.
0 σχόλια: