Μου αρέσει να κυκλοφορώ με το μετρό. Στο μετρό μπαίνουν όλων των ειδών οι άνθρωποι. Δεν είναι όπως το τρόλεϊ π.χ, που χρησιμοποιεί περισσότερο η μικρομεσαία τάξη. Το μετρό είναι αταξικό, αν και δεν έχω πρόβλημα με τις κοινωνικές τάξεις.
Αντίθετα, πιστεύω πως η πάλη των τάξεων είναι μια ασυνείδητη διαδικασία, που γεννιέται από την ίδια την δομή της ανθρώπινης φύσης. Τα είπε ο Δαρβίνος πριν από μένα. Στη φύση δεν επιβιώνει ο δυνατότερος, αλλά αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί καλύτερα στις αλλαγές.
Εκεί λοιπόν, μεταξύ Εθνικής Άμυνας και Συντάγματος, βλέπεις την πραγματική κατάσταση των πολιτών. Όλοι βυθισμένοι στις σκέψεις, όλοι μελαγχολικοί, άλλοι κοιμούνται στιγμιαία, άλλοι ακούνε μουσική, άλλοι διαβάζουν best seller που διαφημίζει το alter. Δεν κοιτάνε κάπου συγκεκριμένα. Φοβούνται, αυτό είναι το κυριότερο που αντιλαμβάνομαι πάνω τους. Σκέφτονται πώς θα πληρώσουν μια δόση, πώς θα περάσουν τις γιορτές, πώς θα ζήσουν την επόμενη μέρα. Κανένας δεν είναι χαρούμενος. Το καταλαβαίνω, βρίσκω πάνω τους τον εαυτό μου. Ωστόσο, όταν ήμασταν μικροί, λέγαμε εκείνο το "σύνθημα": Όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Που σημαίνει, κανένας δεν αντιδρά. Δεν εξεγείρεται. Άρα, δεν ελπίζει. Και αυτός ο φόβος θα είναι ο λόγος που ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν, πως αυτή η ενοχή που πλακώνει την χώρα, δεν είναι δική τους. Έχουμε φυσικά την ευθύνη που μας αναλογεί στον καθένα ατομικά, αλλά αν δεν μπορέσουμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, θα πηγαίνουμε πάντα για ύπνο νωρίς, θα κοιτάμε πάντα χαμηλά και θα γίνουμε η πιο καταθλιπτικοί άνθρωποι στην Γη, σε μια χώρα, που ο ήλιος και ο αέρας, μας έκανε από πάντα ξεχωριστούς και χαρούμενους.
Η οικονομία, πάντα ρύθμιζε τις ζωές των ανθρώπων, αλλά αυτό που τους καθόριζε, ήταν ο φόβος. Αν πάψουμε να φοβόμαστε, θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε και να διεκδικήσουμε αυτά που μας έχουν κλέψει.
Αντίθετα, πιστεύω πως η πάλη των τάξεων είναι μια ασυνείδητη διαδικασία, που γεννιέται από την ίδια την δομή της ανθρώπινης φύσης. Τα είπε ο Δαρβίνος πριν από μένα. Στη φύση δεν επιβιώνει ο δυνατότερος, αλλά αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί καλύτερα στις αλλαγές.
Εκεί λοιπόν, μεταξύ Εθνικής Άμυνας και Συντάγματος, βλέπεις την πραγματική κατάσταση των πολιτών. Όλοι βυθισμένοι στις σκέψεις, όλοι μελαγχολικοί, άλλοι κοιμούνται στιγμιαία, άλλοι ακούνε μουσική, άλλοι διαβάζουν best seller που διαφημίζει το alter. Δεν κοιτάνε κάπου συγκεκριμένα. Φοβούνται, αυτό είναι το κυριότερο που αντιλαμβάνομαι πάνω τους. Σκέφτονται πώς θα πληρώσουν μια δόση, πώς θα περάσουν τις γιορτές, πώς θα ζήσουν την επόμενη μέρα. Κανένας δεν είναι χαρούμενος. Το καταλαβαίνω, βρίσκω πάνω τους τον εαυτό μου. Ωστόσο, όταν ήμασταν μικροί, λέγαμε εκείνο το "σύνθημα": Όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Που σημαίνει, κανένας δεν αντιδρά. Δεν εξεγείρεται. Άρα, δεν ελπίζει. Και αυτός ο φόβος θα είναι ο λόγος που ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν, πως αυτή η ενοχή που πλακώνει την χώρα, δεν είναι δική τους. Έχουμε φυσικά την ευθύνη που μας αναλογεί στον καθένα ατομικά, αλλά αν δεν μπορέσουμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, θα πηγαίνουμε πάντα για ύπνο νωρίς, θα κοιτάμε πάντα χαμηλά και θα γίνουμε η πιο καταθλιπτικοί άνθρωποι στην Γη, σε μια χώρα, που ο ήλιος και ο αέρας, μας έκανε από πάντα ξεχωριστούς και χαρούμενους.
Η οικονομία, πάντα ρύθμιζε τις ζωές των ανθρώπων, αλλά αυτό που τους καθόριζε, ήταν ο φόβος. Αν πάψουμε να φοβόμαστε, θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε και να διεκδικήσουμε αυτά που μας έχουν κλέψει.
0 σχόλια: