Το ερώτημα πάνω από όλα δεν είναι αν κάποιοι στη Γερμανία μας θέλουν έξω ή μέσα στην ΕΕ.
Το ερώτημα είναι αν αναγκαστούμε να πάμε προς αυτή την κατεύθυνση (τη δραχμή) θέλουμε δεν θέλουμε.
Και προτού μου πείτε ότι δεν υπάρχει τρόπος ή δεν το προβλέοουν οι συνθήκες, “όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος” και “η ανάγκη είναι η μητέρα των ανακαλύψεων”. Με λίγα λόγια, άσχετα αν δεν το προβλέπουν οι συνθήκες σήμερα, δεν σημαίνει ότι οι συνθήκες δεν μπορούν να αλλάξουν ώστε να το λάβουν υπόψη. Η αλλαγή της συνθήκης του Σένγκεν που δρομολογείται δεν είναι παρά ένα μικρό παράδειγμα.
Επίσης, μια επιστροφή στη δραχμή δεν σημαίνει ότι το τωρινό χρέος θα παραμείνει σε ευρώ. Που είναι αυτό γραμμένο και το λένε όλοι; Όπως το χρέος από δραχμές έγινε ευρώ, έτσι και από ευρώ μπορεί να γίνει ξανά δραχμές.
Το 2008, έγραψα ένα άρθρο με τίτλο, “Τι θα λέγατε αν σας έλεγαν οι γραφειοκράτες μας να βγούμε από το ευρώ;”. Το νόημα αυτού του άρθρου ήταν το εξής: Το ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι τόσο ανίκανοι, που είναι δυνατόν να σκεφτούν να επιστρέψουμε στη δραχμή μόνο και μόνο για να έχουν τα κλειδιά του τυπογραφείου στα χέρια τους (της Τράπεζας της Ελλάδος) με σκοπό να τυπώσουν ένα τσουβάλι από δραχμές, για να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους (τον δημόσιο τομέα), παρά να κάνουν τις αλλαγές που απαιτούνται για να γίνει η Ελλάδα πιο ανταγωνιστική.
Δυστυχώς η κρυφή συνάντηση της Παρασκευής μάλλον επιβεβαιώνει ότι ένα τέτοιο σχέδιο έχει επιμεληθεί εντός Ελλάδος και μάλλον (από ό,τι δείχνουν τα πράγματα), δεν είναι ένας απλός ελιγμός, αλλά ίσως (τονίζω το ίσως) ένα σχέδιο που ορισμένοι ίσως έχουν πάρει στα σοβαρά. Και αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε πάει πολύ μακριά η βαλίτσα αγαπητέ αναγνώστη.
Και ειλικρινά σας λέω, είναι η πρώτη φορά από τότε που έγραψα αυτό το άρθρο, που πραγματικά ανησυχώ διότι αντί για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μπορεί να εξελιχτεί σε εφιάλτη.
Να τονίσω ότι μια επιστροφή στη δραχμή είναι η εύκολη λύση για τους πολιτικούς. Δεν είναι όμως η εύκολη λύση για τον μέσο Έλληνα πολίτη. Βολεύει τους πολιτικούς να συγκαλύψουν τις ανικανότητες τους και την ανεπάρκεια τους, αλλά το βιοτικό επίπεδο της χώρας θα πάει πολλές δεκαετίες πίσω.
Μια επιστροφή στη δραχμή, προϋποθέτει αυτή η οικονομία να έχει τουλάχιστον πλεόνασμα στις τρέχουσες συναλλαγές. Επίσης προϋποθέτει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και ένα πολίτευμα με ένα ανεξάρτητο νομοθετικό σώμα που έχει την αποκλειστική δικαιοδοσία να νομοθετεί και όχι η εκτελεστική εξουσία και ο εκάστοτε πρωθυπουργός να είναι ο απόλυτος άρχοντας.
Όπως είπα πριν λίγο καιρό, η κυβέρνηση αυτή κάνει ότι είναι δυνατόν προκειμένου να μην εφαρμόσει τίποτα και προκειμένου να εκνευρίσει τους πάντες και να βρεθούμε σε αδιέξοδο. Δεν έχει ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα, δεν έχει μειώσει το κράτος και γενικά δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για να καταστεί η οικονομία πιο ανταγωνιστική. Με λίγα λόγια, είναι σαν να προσπαθεί να βρει δικαιολογία να τυπώσουμε δραχμές.
Επιπλέον, έχουμε και την ανεπάρκεια των ευρωπαϊκών θεσμών. Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές ότι η ΕΕ αντιμετωπίζει το πρόβλημα της Ελλάδος σαν ένα θέμα ρευστότητας, αντί για πρόβλημα solvency (βιωσιμότητας). Και ενώ το πρόβλημα αρχικά ήταν μόνο βιωσιμότητας, σήμερα το πρόβλημα είναι επίσης και ρευστότητας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Έλληνας πολίτης και ο παραγωγικός ιστός αυτής της χώρας (ό,τι έχει απομείνει) χαροπαλεύει στην εντατική με τεχνική υποστήριξη έχοντας πέσει σε κώμα.
Αν δεν αλλάξει κάτι σε λίγο αγαπητέ αναγνώστη, οι γιατροί θα εξαγγείλουν ότι ο ασθενής πέθανε και ότι πρέπει να βγάλουν την τεχνική υποστήριξη.
Ποια η λύση; Σε πρώτη φάση πρέπει να αλλάξουμε γιατρό διότι εγώ προσωπικά δεν δέχομαι αυτή τη γνωμάτευση. Διότι η δραχμή που ορισμένοι ονειρεύονται, αποτελεί θανατική καταδίκη αυτής της χώρας και τίποτα λιγότερο. Και προσωπικά μιλώντας, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να συνεχίσουμε να τη βλέπουμε μόνο στο νομισματικό μουσείο.
capital.gr
Ετικέτες
0 σχόλια: