Οι εκκλησίες, που εμφανίζονται σε κάθε γραφική γωνιά αυτής της χώρας, στρογγυλές, σα λευκά σπυριά γεμάτα πύον (αλλά άδεια από ανθρώπους), όλες ηλεκτροδοτημένες, όλες αυθαίρετες. Χτισμένες στα πιο απίθανα (και συχνά τα πιο όμορφα) σημεία της χώρας, σε διπλανές γειτονιές, ενίοτε και απέναντι η μία από την άλλη, χωρίς κανένα λόγο ή λογική, μόνο και μόνο για να θυμίζουν ότι το μέρος αυτό είναι μια θεοκρατία, σαν ούρα του μεγάλου ρασοφόρου λύκου που δηλώνει «εδώ είναι η δικιά μου γειτονιά».
Αυτές οι εκκλησίες. Όλη αυτή η γης, όλος αυτός ο χαραμισμένος πλούτος. Δεν θα πληρώσουν ούτε ευρώ, ούτε τώρα.
Αυτή τη στιγμή με διαβάζεις πολύ πιο ψύχραιμο από ό,τι είμαι πραγματικά.
Μια πρώτη εκδοχή αυτού εδώ του κειμένου είχε για τίτλο «Ας Κάψουμε Μιαν Εκκλησία», και μια πρώτη προσέγγιση ήταν το ότι, εφόσον τόσος αγανακτισμένος κόσμος λαχταρά να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή», και καθώς τόσοι καλοθελητές καίνε τράπεζες, ας βρεθεί κάποιος να ξεσπάσει με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε έναν άλλο από τους πυλώνες της παθογένειας της Ελληνικής κοινωνίας.
Αλλά αυτή η προσέγγιση ήταν λανθασμένη.
Γιατί όλη αυτή η οργή δεν είναι ουσιαστική και δεν είναι καθόλου χρήσιμη. Το να βρίζω την Εκκλησία ως θεσμό και να λοιδορώ τους τρυφηλούς εκπροσώπους της εδώ δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό πέρα απ’ το να εκτονώνει τη δική μου την ένταση και μέρος της δικής σου που, δεδομένου ότι είσαι εδώ και διαβάζεις εμένα, πιθανότατα συμφωνείς απόλυτα ήδη.
Οπότε, σε αναζήτηση της ουσίας, ας πάμε ένα βήμα παραπέρα κι ας μιλήσουμε για το πραγματικό πρόβλημα: Για την Ελληνική θρησκοληψία.
Η ανοχή στην τεράστια κοινωνική αδικία που αποτελεί η ίδια η ύπαρξη της Εκκλησίας με τη μορφή μιας αφορολόγητης ιδιωτικής εταιρίας με μαφιόζικες προεκτάσεις δεν είναι ίδια με τη γενικότερη ανοχή των Ελλήνων στη διαφθορά –και την πανθομολογούμενη συμμετοχή τους σ’ αυτή. Είναι φαινόμενο αλλιώτικο ποιοτικά, και γι’ αυτό πιο βαθύ, με μεγαλύτερη διάρκεια, και με πανίσχυρο θεσμικό προσωπείο. Γιατί αυτό που δεν βλέπουν πολλοί είναι ότι πίσω από τους διεφθαρμένους ρασοφόρους και τις βδέλλες που τους περιτριγυρίζουν υπάρχει ένας μηχανισμός στήριξης που δεν βασίζεται τόσο στο υλικό κέρδος, όσο σε κάτι πολύ πιο διαβρωτικό και άρρωστο:
Στην πίστη.
Η δύναμη της Εκκλησίας δεν είναι μόνο η αξιοθαύμαστη οργάνωσή της ως εισπρακτικός μηχανισμός, αλλά η άσκηση πολιτικής επιρροής και, ως εκ τούτου, η άσκηση πολιτικής. Και τη δύναμη αυτή την αντλεί από μόνο μία πηγή: Τους πιστούς. Από πουθενά αλλού.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό και κρίσιμο. Προσπάθησα να το θίξω και σε άλλο πρόσφατο κείμενο για το δεκαπενταύγουστο, και φάνηκε από τα σχόλια ότι δεν είναι καθόλου γνωστό ή εμπεδωμένο από τους λίγους σκεπτόμενους Έλληνες.
Ο λόγος που η Ελληνική Εκκλησία χαίρει μοναδικής και εγκληματικής ασυλίας από κάθε μορφή υποχρέωσης προς το κράτος και την κοινωνία είναι ο αριθμός των πιστών. Αυτοί που αποκαλεί «ποίμνιο». Τα πρόβατα.
Αυτοί είναι το πρόβλημα.
Χωρίς αυτούς οι αξιοκαταφρόνητοι σφουγγοκωλάριοι που αποτελούν το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό δεν θα είχαν κανένα λόγο να την προστατεύουν τόσο προκλητικά. Κανένας πρώην μυστακοφόρος αφισοκολλητής του ΠΑΣΟΚ δεν θα αισθανόταν χρέος του να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Χωρίς τους Έλληνες πολίτες που πάνε και ανάβουν τα κεράκια τους και ακούνε τον παπά τους να αγορεύει για θέματα οικονομίας, εξωτερικής πολιτικής, μετανάστευσης και ό,τι άλλο του κατέβει στο κεφάλι εκεί, στα χαράματα της Κυριακής, όταν όποιος έχει μυαλό κοιμάται, η Εκκλησία δεν θα είχε καμία δύναμη. Όπως η μαφία άμα δεν πληρώσεις έχει τη δύναμη να σου σπάσει τα πόδια, έτσι η Εκκλησία αν δεν πληρώσεις έχει τη δύναμη να μη σου βγάλει το βουλευτή. Αν όλες οι Εκκλησίες ήταν πάντα άδειες, αν οι γιαγιάδες κι οι παππούδες δεν άκουγαν τον παπά του χωριού και είχαν μυαλό δικό τους, αν η θεσμική έκφραση της θρησκευτικής πίστης δεν έπαιζε κανένα ρόλο στην πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων, τότε δεν θα χρειαζόταν ένα τεράστιο κομμάτι περιουσίας αυτής της χώρας να είναι δεσμευμένο από την ανίερη φατριά των μουσάτων ρασοφόρων.
Και εδώ μπορεί το επιχείρημα να μη σε πείθει, επειδή δεν πιστεύεις ότι η εκκλησία έχει τόσο μεγάλη επιρροή. Κάνεις λάθος. Μπορεί πράγματι η αληθινή επιρροή της να μην είναι αυτή που ήταν παλιά (και, ευτυχώς, να φθίνει ολοένα και επιταχυνόμενα), αλλά υπάρχει, και είναι μεγάλη ειδικά στις μάζες των ανθρώπων με περιορισμένη μόρφωση και μεγάλη ηλικία, οι οποίοι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα είναι πολλοί, και ψηφίζουν όλοι.
Οι εξυπνάκηδες οι μορφωμένοι που διαβάζουνε το Ρίτσαρντ το Ντόκινς και αντιμετωπίζουν αυτές τις μάζες μ’ ένα αυτοκρατορικό «πιφ» πολύ συχνά υποτιμούμε το μέγεθος αυτής της επιρροής και τη διαβρωτική μορφή αυτής της πίστης. Είμαστε τραγικά αφελείς.
Το πρόβλημα δεν είναι η Εκκλησία. Το να καταγγέλουμε την προκλητική της προστασία από το κράτος είναι σαν να καταγγέλουμε το σύμπτωμα. Αυτό που πρέπει να θεραπεύσουμε, όμως, είναι η ασθένεια.
Και η ασθένεια δεν είναι οι παπάδες. Το πρόβλημα είναι τα πρόβατα.
του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Ετικέτες
0 σχόλια: