“Να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο, να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς εισόδημα.” (Γιώργος Α. Παπανδρέου, Ομιλία στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, 1ο Σεπτεμβρίου 2011)
Κι επειδή ένας πετσοκομμένος μισθός δεν φτάνει για να ζήσεις οικογένεια, καλό θα είναι από δω και στο εξής να μην υπάρχει ούτε μία οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν μετανάστη.Έναν μετανάστη που θα στέλνει λεφτά στο σπίτι, όπως ακριβώς κάνουν τόσα χρόνια όλοι αυτοί οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα και τους βρίζουμε.
Έναν μετανάστη με πτυχία και μεταπτυχιακά, που ίσως σταθεί τυχερός και βρει έξω τις ευκαιρίες που στερήθηκε στη χώρα του.Έναν μετανάστη χωρίς πτυχία και μεταπτυχιακά, που θα κάνει δουλειές του ποδαριού στα σαράντα του ίσα-ίσα για να επιβιώσει.Έναν μετανάστη που μπορεί να μην είχε καμία απολύτως όρεξη να εγκαταλείψει τους συγγενείς και τους φίλους του για να πάει να ξεκινήσει μιαν άλλη ζωή κάπου αλλού.
Έναν μετανάστη που θα βλέπει μέσω ίντερνετ ανοιγμένα κεφάλια και καμμένα αμάξια και θα πατάει “like” για να δείξει ότι εξακολουθεί να νοιάζεται.Έναν μετανάστη που θα τρώει στη μάπα τη συννεφιά και τη βροχή όλου του κόσμου και θα νιώθει βαθιά νοσταλγία για το αρμυρίκι που ούτε φέτος πρόλαβε να χαρεί στις διακοπές του. Έναν μετανάστη που θα ονειρεύεται ότι κάποια μέρα ίσως καταφέρει να επιστρέψει σε μιαν Ελλάδα που τελικά μάλλον δεν υπήρξε ποτέ.
nefelikas
Κι επειδή ένας πετσοκομμένος μισθός δεν φτάνει για να ζήσεις οικογένεια, καλό θα είναι από δω και στο εξής να μην υπάρχει ούτε μία οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν μετανάστη.Έναν μετανάστη που θα στέλνει λεφτά στο σπίτι, όπως ακριβώς κάνουν τόσα χρόνια όλοι αυτοί οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα και τους βρίζουμε.
Έναν μετανάστη με πτυχία και μεταπτυχιακά, που ίσως σταθεί τυχερός και βρει έξω τις ευκαιρίες που στερήθηκε στη χώρα του.Έναν μετανάστη χωρίς πτυχία και μεταπτυχιακά, που θα κάνει δουλειές του ποδαριού στα σαράντα του ίσα-ίσα για να επιβιώσει.Έναν μετανάστη που μπορεί να μην είχε καμία απολύτως όρεξη να εγκαταλείψει τους συγγενείς και τους φίλους του για να πάει να ξεκινήσει μιαν άλλη ζωή κάπου αλλού.
Έναν μετανάστη που θα βλέπει μέσω ίντερνετ ανοιγμένα κεφάλια και καμμένα αμάξια και θα πατάει “like” για να δείξει ότι εξακολουθεί να νοιάζεται.Έναν μετανάστη που θα τρώει στη μάπα τη συννεφιά και τη βροχή όλου του κόσμου και θα νιώθει βαθιά νοσταλγία για το αρμυρίκι που ούτε φέτος πρόλαβε να χαρεί στις διακοπές του. Έναν μετανάστη που θα ονειρεύεται ότι κάποια μέρα ίσως καταφέρει να επιστρέψει σε μιαν Ελλάδα που τελικά μάλλον δεν υπήρξε ποτέ.
nefelikas
0 σχόλια: