Όλα πάντα συνέβαιναν κάπου αλλού, κάπου πιο πέρα από μας. Κάπου πιο πέρα χρονικά, όπως η χούντα και η πτώση της. Κάπου πιο πέρα τοπικά, όπως το ανατολικό μπλοκ και η πτώση του. Μεγαλώνοντας μέσα στην ευλογία της ομαλότητας, γίναμε μαλθακοί στο πνεύμα και λειψοί στο φρόνημα. Έτσι, όταν το πράγμα σκάλωσε, το μόνο που κάναμε ήταν να διασχίσουμε τα πέντε προβλεπόμενα στάδια: άρνηση - οργή - παζάρεμα - κατάθλιψη - αποδοχή.
Εντός του προστατευμένου περιβάλλοντος της ομαλότητας, ξέραμε μια χαρά να λεονταρίζουμε, να αντιστεκόμαστε, να διεκδικούμε. Όλα αυτά ουσιαστικά έληξαν ακριβώς τη στιγμή που θα είχαν τη μεγαλύτερη αξία. Οι λέοντες της ομαλότητας έδωσαν τη θέση τους στα παραζαλισμένα κοτόπουλα της κρίσης. Ο κόσμος μάς πέφτει υπερβολικά περίπλοκος ώστε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί και να αποφασίσουμε τι είναι προτιμότερο να κάνουμε. Το να συγκρουστούμε αληθινά και να αποδεχτούμε ότι η σύγκρουση συνεπάγεται θυσίες, μας φαίνεται υπερβολικά έξω από τον τρόπο που μάθαμε να σκεφτόμαστε. Αφού φοβόμαστε να επιλέξουμε εμείς τι θα θυσιάσουμε, οι θυσίες έρχονται συστημένες από ψηλά. Καταπλακωμένοι από το φόβο μην τυχόν και αλλάξει ριζικά η ζωή μας, παρακολουθούμε τη ζωή μας να αλλάζει ριζικά.
Αν πέσαμε δίχως μάχη, είναι αφενός επειδή είχαμε συνηθίσει να μαχόμαστε με τα άσφαιρα της ομαλότητας και οι αληθινές σφαίρες μας τρόμαξαν και αφετέρου επειδή δεν θέλαμε να πολεμήσουμε αυτό που διασφάλιζε τον ως τότε τρόπο ζωής μας. Με το μέρος του ήμασταν. Κι ακόμα είμαστε. Απλά δεν είναι πια αυτό με το δικό μας. Μιας πεταλούδας τίναγμα, το πούπουλο ενός κύκνου, για ένα νόμισμα αδειανό, για ένα ευρώ. Ναι, μην εκπλήσσεσαι που τρέχω να προσκολληθώ πάντα σε ό,τι πιο οπισθοδρομικό. Η πλειοψηφία μας τέτοια φάρα είμαστε.
Αν δεν ήταν άλλωστε τόσο ελάχιστες οι υγιείς δυνάμεις του τόπου που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μας κρατήσουν στην καρδιά της Ευρώπης, θα τα είχαν καταφέρει και δεν θα τις είχαμε πάρει κι αυτές στο λαιμό μας. Μετρηθήκαμε με την εποχή μας και βρεθήκαμε -εμείς οι πολλοί- λίγοι. Μετρήθηκαν με την εποχή τους και βρέθηκαν πολλοί, εκείνοι οι λίγοι που μένουν όρθιοι, οι λίγοι που δικαιώνονται, οι λίγοι που είχαν πάντα δίκιο, ο Μητσοτάκης, ο Μάνος, ο Ανδριανόπουλος, ο Μπάμπης, η Μιράντα, ο Γεωργελές, ο Παπαχελάς, ο ΓΑΠ, ο Αντιπρόεδρος πασών των θυσιών, ο Μόσιαλος, ο Λοβέρδος, ο Ραγκούσης, ο Παπακωνσταντίνου, η Ντόρα, κι εκείνοι που θα έρθουν για να πάρουν το δικό τους μερτικό από το δίκιο, εκείνοι που θα έρθουν να τους αντικαταστήσουν υπερήφανα και εθνικά,
ο Σαμαράς σε ρόλο Καραμανλή, ο Μιχελάκης σε ρόλο Ρουσόπουλου, στις πλάτες και τις ατάκες o μοναδικός Γιώργος Καρατζαφέρης. Με δραχμή ή με ευρώ στη στενή ούτε λεπτό, της Δικαιοσύνης Μάκη νοητέ κι Αγαπούλα εσύ δοξαστική, μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου.
old-boy
Ετικέτες
0 σχόλια: