Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Siamos realistas,exijamos lo imposible

Το πιο απεχθές αποτέλεσμα των εξελίξεων στην Ελλάδα, είναι η εθνική απογοήτευση και η καθημερινή μιζέρια. Ζούμε απλά την κάθε μέρα που περνάει και σκεφτόμαστε πώς θα μας ξημερώσει η επόμενη. Ασχολούμαστε με τις δηλώσεις των τραγικών πολιτικών τύπου Πάγκαλος, Γιωργάκης και Αντώνης Σαμαράς, σπάμε το κεφάλι μας να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο, μετράμε τα κουκιά μας και ποτέ δεν βγαίνουν. Η χώρα βουλιάζει και μεις είμαστε κρεμασμένοι στο καράβι και ψάχνουμε σωτήρα. 
Για όποιον δεν το έχει ακόμη καταλάβει, ζούμε την πιο σημαντική στιγμή της νεώτερης πολιτικής μας ιστορίας. Μπορεί να μην έχουμε πόλεμο, χούντα ή κατοχή, αλλά οι συνθήκες της καθημερινότητάς μας δεν διαφέρουν και πολύ από τα παραπάνω. Δεν καλοπερνάμε, δεν χαμογελάμε, δεν ονειρευόμαστε. Η χειρότερη επίθεση που μπορεί να δεχθεί ένας λαός, είναι να μην έχει προοπτική. Η δική μας εξαντλείται στο αύριο και ως εκεί. Δεν μας επιτρέπεται πια να σκεφτούμε παραπέρα.
Σκέψου λίγο: Πότε πέρασες πραγματικά καλά το τελευταίο εξάμηνο; Πότε γέλασες με την ψυχή σου; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα μακροπρόθεσμο πλάνο; Το μόνο μακροπρόθεσμο πλάνο που γυρνάει στο μυαλό σου, είναι να φύγεις από αυτή τη χώρα. Να μπορέσεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια σε μια χώρα του εξωτερικού.
Αν κάτσεις και σκεφτείς τα τεκτενόμενα, οι επιλογές σου είναι ελάχιστες. Αν διαβάζεις τα νέα θα έμαθες για την επιβολή του νέου διατροφικού κώδικα σε λίγο καιρό από τώρα και ίσως να αποφάσισες να σκεφτείς, πως τα σενάρια συνομωσίας που άκουγες να πλέκονται από καιρό δεν είναι και τόσο στην φαντασία κάποιου μεσσιανιστή προφήτη. Η πορεία που ακολουθεί ο κόσμος και οι συγκυρίες που ζεις στην μικρή σου Ελλάδα, πρέπει να έχουν μια μυστική ένωση μεταξύ τους. Δεν προλαβαίνεις όμως να σκεφτείς, έχεις να λύσεις βασικότερα προβλήματα. Αυτό είναι και το σχέδιο. Και ίσως το μεγαλύτερο σχέδιο από όλα τα σχέδια του κόσμου, είναι να σε κάνουν να πιστέψεις πως δεν υπάρχει σχέδιο γιατί μόνο τότε θα μπορούν να σου πασσάρουν με ευκολία την νέα τάξη πραγμάτων. Αυτή είναι η βασική σημειολογική κατεύθυνση όλων των μεγάλων κόλπων: κάντους να νομίζουν πως δεν υπάρχει κόλπο. 
Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Αφού η νέα πραγματικότητα ορίζει τις συνιστώσες της άβουλης υποταγής μας, ας απαντήσουμε πως ζητάμε το αδύνατο. Μόνο με την αντίδραση και την ανυπακοή μπορούμε να επιβιώσουμε. Η καλά οργανωμένη προπαγάνδα, που ποινικοποιεί την αντίσταση και την άρνηση της νέας τάξης, είναι μέρος του κόλπου. Θέλουν απλά να σε υπνωτίσουν, να σε κάνουν βιοπαλαιστή που θα λες "σας ευχαριστώ" για τα ψίχουλα που θα σου πετάνε και αφού δεν μπορούν εύκολα να περιορίσουν την σκέψη σου, θα περιορίσουν την βιολογική σου ευεξία γιατί τότε μόνο θα μπορέσουν να σε υποτάξουν εντελώς. 
Κατάλαβε καλά πως δεν υπάρχουν ιδεολογίες και πολιτικές πλέον. Ο μικροαστισμός και η περίοδος βολέματος, περάσανε ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί. Δεν υπάρχουν παρά μόνο οι οικονομικές λέσχες που ορίζουν την τύχη σου. Και ακόμα και ανα δεν το έχεις καταλάβει καλά αυτές ορίζουν τα πάντα στην ζωή σου. Αυτό είναι το ΔΝΤ, αυτό είναι ο codex alimentarius, αυτή την πολιτική πλασσάρει ο Παπανδρέου σαν εντολοδόχος των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων. 
Η μόνη ρεαλιστική απάντηση σε αυτό τον παραλογισμό είναι η επιδίωξη του αδύνατου. Για να εξασφαλίσουμε το ελάχιστο που μας ανήκει. 
Δες και αυτό...

Βιομηχανικό παιδί...

Βιομηχανικό παιδί...
Νομίζω είμαι βιομηχανικό παιδί εγκλωβισμένο σε κήπους με ξεριζωμένους λωτούς, αγριολεμονιές και τριαντάφυλλα που αρνούνται να μεγαλώσουν. Υπάρχουν τέτοια, τριαντάφυλλα νάνοι.

Nueva Cosmo

Nueva Cosmo
Δεν είχες αλλάξει. Είχες απλά πάει σε άλλο τόπο. Σαν να αγνοούσες γύρω σου το ρουν της πόλης, τη φασαρία, εσύ ο πάντα άνθρωπος της εξοχής, που δεν την άντεχες καν, ούτε για μια ζωή, ούτε για μια στιγμή. Και κάπνιζες

Για τον Φ.Κάφκα (1883-1924)

Για τον Φ.Κάφκα (1883-1924)
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην κανονικότητα και το παράλογο του κόσμου, πολύ λεπτή και άκρως επικίνδυνη, να την δεις, να την κατανοήσεις και τελικά να την περάσεις χωρίς να σε καταπιεί στο χάος της.

Μικρή ιστορία Κυριακής

Μικρή ιστορία Κυριακής
Τα πιο ωραία μπαρ του κόσμου, είναι αυτά που δεν πήγα ακόμη. Δεν ξέρω πόση νεότητα πρέπει να ξοδευτεί ακόμη σε ωραίες, ξύλινες, στοργικές μπάρες, με λευκά ποτά και μαύρες μπύρες από την Ιρλανδία,

Βγες μ΄ένα κορίτσι που δεν διαβάζει...

Βγες μ΄ένα κορίτσι που δεν διαβάζει...
Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι που δεν διαβάζει. Ανακάλυψε την στη μελαγχολική ζοφερότητα ενός μπαρ του συρμού, ή στο καπνισμένο, ιδρωμένο και αλκοολούχο χώρο ενός club

"Μην προσπαθείς"

"Μην προσπαθείς"
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, πέθανε στις 9 Μαρτίου του 1994 από Λευχαιμία στην Αμερική, μια χώρα που ποτέ δεν αγάπησε, γιατί και αυτή ποτέ δεν τον αγάπησε.

Ο γιος των Κράμερ

Ο γιος των Κράμερ
Οι απορίες μου εξαντλούνται σε χαζά ερωτήματα, πχ. τι απέγινε το πιτσιρίκι που έπαιζε στο Κράμερ εναντίον Κράμερ, γιατί ήταν όμορφο και με κάνει να αναρωτιέμαι.

Karl Marx (μικρή αναφορά για μια επέτειο)

Karl Marx (μικρή αναφορά για μια επέτειο)
Η διαλεκτική του Χέγκελ, που τόσο τον γοήτευσε στα νεανικά του χρόνια, στάθηκε η αφορμή για την ιστορικά διαρκώς αναθεωρήσιμη φιλοσοφία του, αυτός ο οποίος πρώτος απέρριψε

Το καλύτερο app που βρήκα

Το καλύτερο app που βρήκα
Το καλύτερο μακράν I-phone app, που έχω ανακαλύψει είναι το Urban Dictionary γιατί εκτός από το ότι είναι πολύ αστείο και με μοναδικούς ορισμούς, μαθαίνεις απίστευτη slag

What Art Would You Like To See Before You Die?

What Art Would You Like To See Before You Die?
Μπορεί η τελευταία επιθυμία να είναι και η σημαντικότερη στην ζωή ενός ανθρώπου, αν και προσωπικά πιστεύω ότι η επιθυμία που εκπληρώνεται πριν το τέλος, είναι η λιγότερο ικανή να προσφέρει ευτυχία.

Casablanca...

Casablanca...
Έβαλα ταινία. Καζαμπλάνκα. Μυθική με ατελείωτους σακατεμένους έρωτες. Θα την κοίταζα αλλά χθες, ήταν μια μεγάλη νύχτα που άκουσα πολλά πουλιά. Κάποτε ξύπναγα χαράματα
Από το Blogger.

Δημοφιλείς αναρτήσεις