Τα αποτελέσματα της περασμένης Παρασκευής ήταν θετικά για την χώρα. Το κλίμα που παρουσίαζε η ελληνική κυβέρνηση αλλά και οι αναφορές που έρχονταν από την γερμανική και γαλλική κυβέρνηση, δεν προϊδέαζε ότι θα υπήρχαν συγκεκριμένα αποτελέσματα από την σύνοδο. Ωστόσο δεν πρέπει να παρασυρόμαστε, οι αποφάσεις δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ανάσα και χρόνος για να αντιμετωπιστεί η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας.Τρία προβλήματα ζητούν λύση κυρίως από
εμάς.
Πρώτο πρόβλημα, το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού που ναι μεν έχει φθίνουσα πορεία, όμως στόχος είναι να σταματήσει να δημιουργεί νέο χρέος. Σε αυτήν την κατεύθυνση, εργαλείο της κυβέρνησης είναι το μνημόνιο με τα σκληρά διαρθρωτικά μέτρα.
Δεύτερο πρόβλημα, το δημόσιο χρέος. Τα επίπεδα του είναι τόσο μεγάλα που με τα δεδομένα όπως είναι σήμερα, ξεπερνάνε την δυνατότητα της Ελλάδας να ανταποκριθεί, όσες περικοπές και να γίνουν. Μέχρι τώρα, οι εταίροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για τους δικούς τους λόγους, μας βοηθούν δίνοντας διευκολύνσεις, όχι οριστικές λύσεις και πάντα όταν βρισκόμαστε στο «παρά πέντε». Από την αρχή θέσανε έναν όρο. Να σταματήσουν τα έξοδα του κράτους να είναι περισσότερα από τα έσοδά του, δηλαδή να σταματήσει η χώρα να παράγει νέο χρέος. Όταν μπει αυτός ο φραγμός, θα σταματήσει και η μεγάλη πίεση για μέτρα. Λογικά θα έπρεπε να περιμένουμε πλεονασματικό προϋπολογισμό για να ξεκινήσει η μείωση χρέους. Όμως τα επίπεδα του είναι τόσο μεγάλα που χρειάζεται παράλληλα με την μείωση του ελλείμματος να μειώσουμε και το χρέος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος (εκτός και αν κανείς χρεοκοπήσει ή κάνει haircut ) από την αποκρατικοποίηση και εκποίηση της κρατικής περιουσίας. Οι Γερμανοί το γνωρίζουν καλά και γι αυτό πίεσαν προς αυτή την κατεύθυνση στην τελευταία σύνοδο. Αν αξιοποιηθεί κρατική περιουσία, εξασφαλίζουμε διαθέσιμα, για να μειώσουμε το χρέος. Μπορούμε να πάμε για παράδειγμα στην δευτερογενή αγορά ομολόγων, όπου θα αγοράσουμε με δικά μας χρήματα τα ελληνικά ομόλογα, σε χαμηλές τιμές. πχ Αν η τιμή κτίσης είναι 100, και η τρέχουσα τιμή αγοράς είναι 70, αγοράζουμε με 70 μονάδες, χρέος που αντιστοιχεί σε 100 μονάδες, άρα μειώνουμε το χρέος κατά 100 μονάδες. Μπορούμε επίσης να κάνουμε ειδική διαπραγμάτευση με τους αγοραστές, εκτός της οργανωμένης αγοράς, βάζοντας δικούς μας όρους εκμεταλλευόμενοι τον κίνδυνο/φόβο τους για στάση πληρωμών. Ακόμα μπορούμε να αγοράσουμε ελληνικό χρέος από τους κατόχους ομολόγων ελληνικών συμφερόντων (ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία/ ελληνικές τράπεζες) ώστε να βοηθηθούν περισσότερο για την βιωσιμότητα/ρευστότητάς τους και κατά προέκταση να ενισχύσουμε την ρευστότητας της ελληνικής αγοράς . Σε επόμενο άρθρο θα αναφερθούμε περισσότερο.
Τρίτο πρόβλημα είναι η ανάπτυξη της χώρας. Όταν μια επιχείρηση κινδυνεύει να κλείσει, ένας λογικός επιχειρηματίας, δεν θα επενδύσει εκ νέου κεφάλαιο, από χρήματα που δεν έχει για να μεγαλώσει την εταιρία του. Βέβαια σε επίπεδο χώρας, όπου πολλές διαφορετικές παραγωγικές δυνάμεις λειτουργούν, είναι πιο πολύπλοκο θέμα. Εδώ η κυβέρνηση δείχνει να μην έχει μια κατεύθυνση. Στην ΕΕ, υπάρχουν τεράστια ποσά που θα μπορούσαν να απορροφηθούν, και να ενισχύσουν την ανάπτυξη. Όμως λιμνάζουν στα ταμεία της ένωσης, γιατί για να απορροφηθούν πρέπει να υπάρξει κρατική συμμετοχή με χρήματα που το κράτος δεν έχει. Η Ελλάδα πρέπει να βρει τρόπο να διεκδικήσει αυτά τα χρήματα από την ένωση. Είναι χρήματα που θα δώσουν λύσεις σε πολλούς μικρομεσαίους που δίνουν μάχη για να αντιμετωπίσουν την δική τους προσωπική χρεοκοπία. Σε επόμενο άρθρο θα αναφερθούμε αναλυτικά.
0 σχόλια: