Χθες κατάλαβε και ο τελευταίος “νοικοκύρης” ότι το κράτος είναι εχθρός του. Ο μισθωτός πολύτεκνος, η άνεργη μάνα δύο ανηλίκων, ο συνταξιούχος του ΤΕΒΕ, ο υποαμοιβόμενος “μπλοκάκιας”, ο πτωχευμένος μαγαζάτορας, και όλοι όσοι δεν κρατούν σφιχτά το μικροαστισμό τους και την ψευδαίσθηση της ασφάλειας ενός αιμορραγούντος τραπεζικού λογαρισμού. Κατάλαβαν όλοι, ότι από σήμερα είναι αναρχικοί.
Τους το έδωσε να το καταλάβουν η τυφλή υπακοή του μπάτσου της διπλανής πόρτας και η μανία του εναντίον εκείνων που έως χθες τον αποκαλούσαν “γιο της εργατικής τάξης”. Το ρόπαλο που κατέβηκε με βία στο μέτωπό τους και η αρβύλα που πάτησε με αδιαφορία το πρόσωπό τους.
Τους το έδωσε να το καταλάβουν η πυκνή ομίχλη χημικών που σκέπασε το κέντρο της Αθήνας και, μαζί με το συννεφιασμένο ουρανό, σιγούρεψαν ότι ο ήλιος δε θα έβλεπε την ντροπή της νεοελληνικής αστικής δημοκρατίας.
Τους το έδωσε να το καταλάβουν η παγερή αδιαφορία των αντιπροσώπων τους στο κοινοβούλιο απέναντι στις κραυγές τους που πνίγονταν από τα δακρυγόνα. Η παγερή αδιαφορία ακόμη και για το νομοθέτημα που κλήθηκαν να συνυπογράψουν, ομολογώντας με κυνισμό δημοσίως ότι δεν το είχαν καν διαβάσει. Η παγερή προσήλωσή τους στο γάντζωμα της εξουσίας, στις λίγες μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, που τους απομένουν εκεί.
Τους το έδωσαν να το καταλάβουν τα χάχανα και τα χειροκροτήματα των βουλευτών, για την υπερψήφιση ενός νόμου που ενεχυριάζει ολόκληρη τη χώρα μαζί με το μέλλον του λαού της, τη στιγμή που αυτός πνιγόταν από τα ασφυξιογόνα της ίδιας εξουσίας, μερικά μέτρα παραπέρα.
Τους το έδωσαν να το καταλάβουν τα υψωμένα τείχη και τα δεκάδες μπλόκα των δυνάμεων ασφαλείας σε όλες τις κεντρικές αρτηρίες που εμπόδιζαν τα ασθενοφόρα να παραλάβουν τους πνιγμένους και χτυπημένους από το γκλοπ της δημοκρατίας των λίγων και των ολίγιστων.
Μα πάνω από όλα, τους το έδωσαν να το καταλάβουν οι χιλιάδες συμπολίτες τους, οι διαμαρτυρόμενοι, οι συγκεντρωμένοι, οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι υπάλληλοι του μετρό, που μετουσιώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες από εντελώς άγνωστοι, σε σύντροφοι και αδερφοί. Οι δεσμοί αλληλεγγύης που μόνο οι αδύναμοι και οι καταπιεσμένοι μπορούν να αναπτύξουν τόσο έντονα, τόσο γρήγορα και τόσο αποτελεσματικά. Οι δεσμοί αλληλεγγύης των τρομοκρατημένων που ξεγυμνώνουν τον πραγματικό τρομοκράτη και αντιστρέφουν τους ρόλους σε μία στιγμή.
Για λίγες ώρες κατάλαβε και ο τελευταίος κατ’ευφημισμόν “πολίτης” ότι η εξουσία είναι -σε κάθε της μορφή- ίδια και ότι βρίσκεται πάντα απέναντί του. Από τον προϊστάμενο έως τον γονιό και από τη στρατοκρατία έως την αστική δημοκρατία, ο ιδιοκτήτης της εξουσίας συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο όταν κινδυνεύει να την απωλέσει ολοκληρωτικά. Αδίστακτα, μαζικά και με όση ισχύ του έχει απομείνει.
Χθες ήμασταν όλοι εχθροί της. Από σήμερα είμαστε όλοι αναρχικοί.
Χθες ήμασταν όλοι αγανακτισμένοι. Από σήμερα είμαστε όλοι οργισμένοι!
Χρήσιμο υστερόγραφο 1:
Δεν ήμουν ποτέ εναντίον του συγκρουσιακού και μανιέρες του τύπου “καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται” ανήκουν στον ίδιο σκουπιδοτενεκέ με τις συμβουλές των πίσω σελίδων του Cosmopolitan. Η κριτική μου στον αναρχικό/αντεξουσιαστικό χώρο γίνεται πάντα στο επίπεδο της στρατηγικής. Τι στόχους έχει και πώς τους εξυπηρετεί. Το βασικότερο όλων: σύγκρουση χωρίς μαζικότητα είναι χουλιγκανισμός.
Χρήσιμο υστερόγραφο 2:
Όσο προχωρά το σχέδιο της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και της ακραίας νεοφιλελευθεροποίησης, τόσο οι δυνατότητες ανατροπής εντός συστήματος λιγοστεύουν, καθώς η αποδόμηση σφυρηλατείται νομικά και -σύντομα- συνταγματικά. Το Μεσοπρόθεσμο δεν περιγράφει την “διέξοδο από την κρίση”, αλλά την συστηματική μεταμόρφωση του συνολικού εποικοδομήματος της οικονομικής και πολιτικής τάξης. Οι μαζικές αλλαγές στο μοντέλο προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, διαφαίνονται και από τις πληροφορίες που βγαίνουν στη δημοσιότητα σχετικά με το νόμο πλαίσιο για την παιδεία που σκοπεύει η Άννα Διαμαντοπούλου να περάσει κατακαλόκαιρο (σ.σ. ως γνωστόν, τα μεγαλύτερα πολιτικά εγκλήματα γίνονται στις “διακοπές του λαού”). Η νέα δομή της τριτοβάθμιας εκπ/σης αποτελεί ένα κομμάτι του παζλ με τίτλο “νεοφιλελεύθερο μοντέλο” που οικοδομείται στην καρδιά του συστήματος.
Πριν λίγες ημέρες επεσήμαινα ότι με το Μνημόνιο χάθηκε μία μεγάλη μάχη και πως η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου θα αποτελούσε στρατηγική ήττα. Το χθεσινό σκηνικό πολέμου έξω από τη βουλή και η υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου εν μέσω απύθμενης υποκρισίας και πολιτικής σπέκουλας εντός κοινοβουλίου, επιβεβαιώνει ότι βρισκόμαστε σε πολεμικές συνθήκες και ότι ο εχθρός υπερισχύει σαρώνοντας σε όλα τα μέτωπα, αλλά η ισχύς του κλονίζεται. Η θέση μας είναι και πάλι στην πλατεία, όχι πια στη θέση του ικέτη, όχι στο ρόλο του υπήκοου, όχι μόνο με νταούλια και με βιολιά. Βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Γαλαξιάρχης στο mallon-akindynos
Ετικέτες
0 σχόλια: