Μετά από αυτό το κοντινό στα λογοπαίγνια, cut σε μακρινό στην εμβρίθεια: για μένα, φορ μι, περ με, το μεγαλύτερο μήνυμα του ανασχηματισμού είναι η παραμονή του Θεόδωρου του Πάγκαλου στην θεσούλα του.
Ο Γεώργιος Ανδρέα αφουγκράστηκε την ψιλοπάνδημη απέχθεια για τον αντιπρόεδρό του, αφουγκράστηκε ακόμη ειδικότερα τον κόσμο που κατεβαίνει στις πλατείες, αφουγκράστηκε το κακό που μπορεί να του κάνει η κοινή γνώμη γενικά και ο κόσμος στις πλατείες ειδικότερα, κι ύστερα αφουγκράστηκε το κακό που μπορούσε να του κάνει ο Θεόδωρος αν τολμούσε να τον διώξει. Και μέτρησε το αγανακτισμένο κακό ως ανάξιο λόγου σε σύγκριση με το παγκαλικό. Και πολύ καλά το μέτρησε.
Δεν έχει σημασία πως ο Πάγκαλος ουσιαστικά δεν είχε και δεν έχει αρμοδιότητες. Η παρουσία του ήταν από την αρχή συμβολική. Και η παραμονή του ακόμη συμβολικότερη. Θυσιάζω άνετα τους κολλητούς μου για να διατηρήσω τον έλεγχο της κοινοβουλευτικής μου ομάδας από την οποία εξαρτάται η εξουσία μου, δεν θυσιάζω τον Πάγκαλο γιατί η εξουσία μου δεν εξαρτάται από τον κόσμο και τις επιθυμίες του, δεν θυσιάζω τον Πάγκαλο γιατί τον Πάγκαλο τον φοβάμαι ενώ τον κόσμο όχι.
Από τους πολίτες με προστατεύουν τα όργανα του υπουργείου προστασίας μου απ' τον πολίτη, τα πάσης φύσεως τείχη, ο ξεχωριστός κόσμος στον οποίο πλέον είμαι αναγκασμένος να ζω, ενώ από τον εκτός καρέκλας Πάγκαλο προστασία δεν έχει. Μαζί του ως το τέλος. Το οποίο και μια ανάσα να απέχει, το απόλυτα καθοριστικό είναι η ανάσα αυτή να ενσωματώσει το μεσοπρόθεσμο. Μετά ό,τι είναι να αυτοκαστραφεί ας αυτοκαταστραφεί.
old-boy
Ετικέτες
0 σχόλια: