ίσως μεταφυσικά, μπορεί να είναι και πολύ ματιασμένος. Τον δικαιολογώ ως ένα σημείο επειδή δεν αντέχει να βλέπει σε πρωτοσέλιδα τον Βενιζέλο και τη Διαμαντοπούλου.
Αντιλαμβάνομαι το δράμα του δελφίνου. Κάποιος τον έψησε ότι μπορεί να είναι ο επόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ή ακόμη καλύτερα ένας νέος Πόουλ Τόμσεν του ΔΝΤ, στη μεταπολιτική του καριέρα.
Προσωπικά, πιστεύω ότι ο Λοβέρδος είναι χάλια. Έχουν σπάσει τα νεύρα του. Δεν ελέγχεται. Νομίζει ότι είναι ανεξάρτητος. Η αλήθεια είναι ότι είναι ανεξέλεγκτος. Αν του απέμεινε έστω κι ένα φίλος, ένα έχω να του προτείνω: Να τον πάει αμέσως στον Ταξιάρχη του Μανταμάδο στη Μυτιλήνη. Κάνουν πολύ καλούς εξορκισμούς.
«Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν», δήλωσε ο Λοβέρδος με την ελπίδα να γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις και τα κατάφερε.
Όμως τους δημόσιους υπαλλήλους, τους μέτρησαν και τους ξαναμέτρησαν αλλά τους έβγαλαν 768.009. Τόσοι είναι, και μέσα σε αυτούς περιλαμβάνονται περαστικοί από το Δημόσιο όπως είναι οι ειδικευόμενοι γιατροί των νοσοκομείων, τους οποίους υποχρέωσαν να καταγραφούν έστω κι αν σε ένα μήνα θα τελείωναν την ειδικότητά τους και θα ιδιώτευαν.
Σ’ αυτούς τους 768.009 περιλαμβάνονται και πολλοί συμβασιούχοι του Δημοσίου, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να καταγραφούν, ακόμη κι αν η σύμβασή τους έληγε σε ένα μήνα και θα έμεναν άνεργοι ή θα εργάζονταν πλέον στον ιδιωτικό τομέα. Εν πάση περιπτώσει, από αυτούς, το 82% είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, τουτέστιν 625.738. Απ’ αυτούς τους, οι 212.701 ήταν άνω των 50 ετών κατά την απογραφή, άρα τουλάχιστον 50.000 βγήκαν ή βγαίνουν στη σύνταξη μέχρι το τέλος του χρόνου, ρίχνοντας τον αριθμό τελικά κάτω από τις 600.000.
Η ήττα που έφαγε το καθεστώς σχετικά με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων έγινε κατανοητή απ’ όλα τα πράσινα κοπρόσκυλα, καθώς και από τα φιλοκαθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία αφού ψέλλισαν τα αποτελέσματα της απογραφής, δεν ασχολήθηκαν ξανά με το θέμα. Πώς να ασχοληθείς με το «1.000.000 μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους» όταν σου προκύπτουν λιγότεροι από 600.000; Δεν πουλάει πλέον το άλλοθι.
Αποφάσισαν, λοιπόν, σε κοινή σύσκεψη να στοχοποιήσουν άλλες ομάδες εργαζομένων, κυρίως τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα κατηγορούνται από το καθεστώς ότι οι μισθοί που παίρνουν είναι πολύ υψηλοί κι έτσι καταστρέφουν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στον τομέα των ξένων επενδύσεων. Γι’ αυτό και θα πρέπει να βολευτούν με μισθούς Βουλγαρίας ώστε να έρθουν οι Γερμανοί να τους κάνουν σκλάβους. Άλλωστε, arbeit macht frei.
Οι εμμονές όμως δεν παλεύονται εύκολα, ειδικά αν δεν ακολουθείς φαρμακευτική αγωγή. Έτσι, ύστερα από ένα σχεδόν χρόνο, ο κ. Λοβέρδος εμμένει στο 1.000.000. Ελπίζω να μην έχει κάπου κρυμμένους 400.000 δικούς του δημόσιους υπαλλήλους και εκτεθώ.
Πάμε στο δεύτερο σύμπτωμα της μανίας Λοβέρδου. «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες». Κανένα πρόβλημα, δε χαλάμε χατίρια, άλλωστε είναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι ο γιατρός είπε να λέμε πάντα «ναι».
Λοιπόν, δεχόμαστε τον Λοβέρδειο παραλογισμό ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι αυνανίζονται με το να ταλαιπωρούν πολίτες. Αυτό, όμως, είναι μία διαπίστωση. Ο Λοβέρδος είναι υπουργός, όχι διαπιστωτής. Ο Λοβέρδος χειρίζεται το Δημόσιο από το 1996-1997 ως Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Διοίκησης του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης.
Από το 2002 έως το 2004 ως υφυπουργός Εξωτερικών και από το 2009 έως και σήμερα ως υπουργός Εργασίας και Υγείας. Αν χρειάστηκε 6 χρόνια ως γ.γ. υπουργείου και υπουργός για να διαπιστώσει «το πρόβλημα της Ελλάδας», πόσα θα χρειαστεί για να το λύσει και στη συνέχεια να ανακαλύψει τη νέα του εμμονή;
Το τρίτο σύμπτωμα της επικίνδυνης μανίας Λοβέρδου είναι η επιλεκτική αμνησία σε ό,τι αφορά στα προσωπικά του. Ο κ. Λοβέρδος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και από το 2002 βουλευτής.
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, τα έτη 1996 και 1997 εργαζόταν ως γ.γ. υπουργείου, ενώ σήμερα είναι υπουργός ΑΡΑ ο κ. Λοβέρδος είναι ο πλέον κρατικοδίαιτος και αντιπαραγωγικός πολίτης αυτής της χώρας. Αυτός πρώτα θα έπρεπε να απολυθεί ή έστω, επειδή είμαι πονόψυχος κάθε Παρασκευή, να μπει σε εργασιακή εφεδρεία. Ο άνθρωπος που πληρώνεται συνεχόμενα από τέσσερις πλευρές του Δημοσίου (ως αναπληρωτής καθηγητής, ως διορισμένο στέλεχος υπουργείου, ως βουλευτής και ως υπουργός) στρέφεται εναντίον του Δημοσίου!
Συμπέρασμα: Εκτός από ψυχωτικό, τον λες και αχάριστο. Μαλάκα πάντως δεν τον λες! Μια χαρά έχει βολευτεί στο… Δημόσιο.
Υγ: Ο στενότερος συνεργάτης τού κ. Λοβέρδου είναι ο υφυπουργός Υγείας Μιχάλης Τιμοσίδης, ο οποίος είναι γιατρός. Χαχαχαχα, ναι, καλά, σιγά μην είναι ιδιωτικός γιατρός. Σε δημόσιο νοσοκομείο εργαζόταν όλα του τα χρόνια. Γι’ αυτό και φαίνεται ατίμως περίεργο ότι δεν έβγαλε ούτε κιχ για τη δήλωση Λοβέρδου: «Δεν θα προσλάβουμε ούτε έναν γιατρό στα νοσοκομεία. Δεν μπορούμε να έχουμε υπερδιπλάσιους γιατρούς στο ΕΣΥ απ’ όσους πρέπει». Όταν ο κ. Τιμοσίδης επιστρέψει στη θέση του στο νοσοκομείο, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα δυσκολευτεί να βρει παρέα.
Υγ2: Σχετικά με τις δηλώσεις για τους νεκρούς της Marfin και την Αριστερά, η «Χρυσή Αυγή» ήδη απέστειλε στον κ. Λοβέρδο την τιμητική εγγραφή του στην οργάνωση, ενώ τουλάχιστον ένας λογικός άνθρωπος θα πρέπει να ψάξει τη νομοθεσία σχετικά με την προσβολή νεκρών.
kartesios
Ετικέτες
1 σχόλια:
Αλλιώς λέγεται σε -υνση τελειώνει αλλά...