Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Monday bloody monday...(η εργασιακή εφεδρεία και το τέλος των ελληνικών βεβαιοτήτων)

Το τέλος της μεταπολίτευσης, όπως συχνά συζητιέται τον τελευταίο καιρό, έγινε σήμερα. Για πρώτη φορά, δημόσιοι υπάλληλοι, πέρασαν την πόρτα της εξόδου από τις υπηρεσίες τους, όπως συχνά συμβαίνει σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Κάποτε, μια θέση στο δημόσιο, σήμαινε λύση του εργασιακού άγχους. Αλλά αυτά γινόντουσαν στην παλιά Ελλάδα.

Η 28η Νοεμβρίου, θα μείνει στην μνήμη μου ως η ημέρα που πέθανε το μικροαστικό όνειρο του μέσου συμπολίτη μου και μαζί όλες οι βεβαιότητες των νεοελλήνων. Που πίστευαν πως πάντα θα ζούσαμε καλά και βολεμένα. Οι πρώτοι 20.000 δημόσιοι υπάλληλοι αποχαιρέτησαν σήμερα τα ζεστά γραφεία τους, πρώτα θύματα του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας. Θα ακολουθήσουν και άλλοι. Σε όλες τις βαθμίδες του δημόσιου τομέα. Παλιά, λέγαμε για το τέρας της γραφειοκρατίας, εκείνο το άγνωστο πλάσμα που βασάνισε ανελέητα τον Γιόζεφ Κ. στην Δίκη του Κάφκα. Τώρα που αυτό το τέρας αποδυναμώνεται σιγά-σιγά, κανείς δεν είναι χαρούμενος. Απορώ γιατί, αλλά καταλαβαίνω πως όπως όλοι οι θάνατοι, έτσι και αυτός προκαλεί την σχετική λύπη.

Την ίδια στιγμή, οι μισθοί των άλλοτε ισχυρών δημοσίων υπαλλήλων, μειώνονται δραματικά. Σύντομα, αν δεν έχει ήδη συμβεί,αυτή δεν θα είναι και πολύ συμφέρουσα δουλειά. Αυτό που κάποτε φάνταζε ιδανικό, σήμερα είναι  χωρίς προοπτική. Μερικοί, χαίρονται με αυτή την εξέλιξη. Ίσως οι περισσότεροι, επειδή οι ίδιοι δεν βολεύτηκαν ποτέ και τώρα έχουν ηρεμήσει, βλέπεις, δεν είναι οι μόνοι που θα πέσουν στον γκρεμό. Ακούς γύρω σου να μιλάνε για αυτό. Δεν έχουν καταλάβει πως ζούμε το τέλος όλων των δεδομένων, όλων των βεβαιοτήτων που μας οδήγησαν στην απραξία και την απάθεια ως λαό και πως οι επιπτώσεις θα είναι μεγάλες για όλους. Αυτή η Ελλάδα δυστυχώς ακόμη δεν έχει πεθάνει.

Δες και αυτό...

Βιομηχανικό παιδί...

Βιομηχανικό παιδί...
Νομίζω είμαι βιομηχανικό παιδί εγκλωβισμένο σε κήπους με ξεριζωμένους λωτούς, αγριολεμονιές και τριαντάφυλλα που αρνούνται να μεγαλώσουν. Υπάρχουν τέτοια, τριαντάφυλλα νάνοι.

Nueva Cosmo

Nueva Cosmo
Δεν είχες αλλάξει. Είχες απλά πάει σε άλλο τόπο. Σαν να αγνοούσες γύρω σου το ρουν της πόλης, τη φασαρία, εσύ ο πάντα άνθρωπος της εξοχής, που δεν την άντεχες καν, ούτε για μια ζωή, ούτε για μια στιγμή. Και κάπνιζες

Για τον Φ.Κάφκα (1883-1924)

Για τον Φ.Κάφκα (1883-1924)
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην κανονικότητα και το παράλογο του κόσμου, πολύ λεπτή και άκρως επικίνδυνη, να την δεις, να την κατανοήσεις και τελικά να την περάσεις χωρίς να σε καταπιεί στο χάος της.

Μικρή ιστορία Κυριακής

Μικρή ιστορία Κυριακής
Τα πιο ωραία μπαρ του κόσμου, είναι αυτά που δεν πήγα ακόμη. Δεν ξέρω πόση νεότητα πρέπει να ξοδευτεί ακόμη σε ωραίες, ξύλινες, στοργικές μπάρες, με λευκά ποτά και μαύρες μπύρες από την Ιρλανδία,

Βγες μ΄ένα κορίτσι που δεν διαβάζει...

Βγες μ΄ένα κορίτσι που δεν διαβάζει...
Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι που δεν διαβάζει. Ανακάλυψε την στη μελαγχολική ζοφερότητα ενός μπαρ του συρμού, ή στο καπνισμένο, ιδρωμένο και αλκοολούχο χώρο ενός club

"Μην προσπαθείς"

"Μην προσπαθείς"
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, πέθανε στις 9 Μαρτίου του 1994 από Λευχαιμία στην Αμερική, μια χώρα που ποτέ δεν αγάπησε, γιατί και αυτή ποτέ δεν τον αγάπησε.

Ο γιος των Κράμερ

Ο γιος των Κράμερ
Οι απορίες μου εξαντλούνται σε χαζά ερωτήματα, πχ. τι απέγινε το πιτσιρίκι που έπαιζε στο Κράμερ εναντίον Κράμερ, γιατί ήταν όμορφο και με κάνει να αναρωτιέμαι.

Karl Marx (μικρή αναφορά για μια επέτειο)

Karl Marx (μικρή αναφορά για μια επέτειο)
Η διαλεκτική του Χέγκελ, που τόσο τον γοήτευσε στα νεανικά του χρόνια, στάθηκε η αφορμή για την ιστορικά διαρκώς αναθεωρήσιμη φιλοσοφία του, αυτός ο οποίος πρώτος απέρριψε

Το καλύτερο app που βρήκα

Το καλύτερο app που βρήκα
Το καλύτερο μακράν I-phone app, που έχω ανακαλύψει είναι το Urban Dictionary γιατί εκτός από το ότι είναι πολύ αστείο και με μοναδικούς ορισμούς, μαθαίνεις απίστευτη slag

What Art Would You Like To See Before You Die?

What Art Would You Like To See Before You Die?
Μπορεί η τελευταία επιθυμία να είναι και η σημαντικότερη στην ζωή ενός ανθρώπου, αν και προσωπικά πιστεύω ότι η επιθυμία που εκπληρώνεται πριν το τέλος, είναι η λιγότερο ικανή να προσφέρει ευτυχία.

Casablanca...

Casablanca...
Έβαλα ταινία. Καζαμπλάνκα. Μυθική με ατελείωτους σακατεμένους έρωτες. Θα την κοίταζα αλλά χθες, ήταν μια μεγάλη νύχτα που άκουσα πολλά πουλιά. Κάποτε ξύπναγα χαράματα
Από το Blogger.

Δημοφιλείς αναρτήσεις