Κοιμάμαι τόσο ήρεμα, τόσο βαθιά και τόσο καλά που τα όνειρά μου τώρα, είναι εικόνες από ένα μέλλον που παίζουν οι ήρωες του Τιμ Μπάρτον μαζί με τον Κέρουακ και τον Αρθούρο Ρεμπώ, μετά τσακώνονται γλυκά για το στοίχημα που βάλανε και καταλήγουν σε μία παραλία να πίνουν κοκτέιλ και να βουτάνε στα νερά αγαπημένοι.
Η μεγάλη μου αγάπη για αυτή την γαλήνη θέλω να νικήσει τους άλλους ήρωες που σκοτώνονταν για την το ποιος θα πει την πιο πικρή λέξη και να την καταπιώ, ποιος θα πονέσει πιο πολύ τον άλλον και ποιος θα σκοτώσει πρώτος ανύπαρκτους εχθρούς που πετάγονταν από τους θάμνους στο μαύρο δάσος ενός παραμυθιού που όπως στον Άρχοντα μιλούσαν τα δέντρα, αλλά, πρέπει να τον διαβάσεις τον Τόλκιν γιατί στο έργο δεν μπορείς να καταλάβεις εκείνο τον τρόμο σε αυτό το δάσος που ήτανε πολύ σκοτάδι και μόνο σκοτάδι, ενώ στην ταινία ήταν τόσο αλλιώς. Δεν πιστεύω στην Ανάσταση, ούτε στο άγιο κάτι που πιστεύουν οι άνθρωποι,όμως νομίζω θέλω να είμαι πιο συγκαταβατική στην πίστη γιατί όταν είσαι ήρεμος είσαι και πιο πιστός με την έννοια ότι σιγουρεύεσαι για κάτι, σιγουρεύεσαι για μια δύναμη που έχει να κάνει με σένα και την αγωνία σου. Δεν θέλω να έχω αγωνία. Θέλω να τακτοποιήσω τα παραμύθια μου στο συρτάρι μου, αν χρειαστεί κιόλας να τα αφήσω να ξεκουραστούν, δεν ξέρω πώς θα το κάνω αυτό, αλλά το θέλω. Έζησα πολύ καιρό με όλους αυτούς τους τύπους, μίλησα πολύ αυτή τη γλώσσα, τώρα θέλω απλά να βγω έξω, να περπατήσω σαν κανονικός άνθρωπος δίπλα σε κανονικούς ανθρώπους και να μην τους χρειάζομαι. Απλά να τους αγαπάω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια: