Το βράδυ, στο Low profile, με ωραίο θλιμμένο Tom Waits και λίγο Nina Simone, αγαπώ ξανά την ζέστη στο Κολωνάκι θυμάμαι τότε που γυρνάγαμε στο Θησείο, πάντα μαζί και πάντα μακρυά, τα μπλε σου μάτια είναι fucking μπλε ρε συ, πόση ώρα μπορεί να σε κοιτάζει κάποιος, χωρίς να ντραπεί, δεν ξέρω, έχεις γυρίσει τόσο πιο πολύ από μένα που θέλω απλά να σε περάσω, να τρέξουμε και να βγω πρώτη, α, να ξέρεις πόσο θα σε κυνηγήσω, δεν θα μου γλιτώσεις βρωμοσκυλάκι μου, θα σε μεθύσω και την πάτησες. Μετά, ξέρεις πόσο ωραία είναι η ζωή μας, παρεούλα, φίλοι με αγάπη, να κάνουμε πάντα τα τρελά μας, να μου λες για την Χρυσή και την Τζο, στην Τζιά και πέρυσι στην Γαύδο, πού σκατά να σε προλάβω, όλες σου τις γκόμενες τις αγαπώ και το ξέρεις, αφού εσύ τις χάιδεψες...
Θα πάω να δω τον Νταλί που δεν τον θες, αλλά μπορείς να περιμένεις στην Rabla del Poblenou, θα πιώ πολλές μαργαρίτες και θα ξημερώσω στο δρόμο που βγάζει στον ωκεανό. Τι ωραία στο Low profile, πάντα ξέρεις τα πιο ωραία μπαρ στην Αθήνα, γιαυτό σε αγαπώ, στην ξύλινη εξέδρα που έφτιαξε ο Νίκος, ωραία ακριβά ουίσκι, δεν τα πίνω αλλά μου αρέσει να τα βλέπω, τι όμορφες είναι όλες οι πόλεις τα ξημερώματα, πόσο πιο πολύ αγαπάς τα σημάδια σου αυτές τις ώρες, πόσο πιο απαλά συγχωρείς τους παλιούς σου που δεν κάθονται κοντά σου, με άνεση, άφεση και κανένα παράπονο. Τελειώσανε τα φιλτράκια και ξεράθηκε ο λαιμός μου, αλλά δεν πειράζει, αφού στο τέλος της μέρας, ξημέρωσε μια όμορφη Κυριακή, με βραχνές φωνές, καλημέρες νυσταγμένες και ξεβαμμένα μάτια με πολύχρωμη σκιά. Ωραία η ζωή, τόσο γλυκιά και ας κάνει αυτή τη θανατερή ζέστη, δεν πειράζει. Νέος κόσμος. Αρχίζει από τώρα.
Ετικέτες
0 σχόλια: