witnessfree.blogspot.com

Πάντα ήμασταν. Ρατσιστές λέω, πάντα ήμασταν. Λίγο στο χαβαλέ, λίγο ο «αράπης ο ταμταμταμ», λίγο η παντελής έλλειψη πολιτικής συγκρότησης, δε θέλει και πολύ. Θέλει; Και έχει φρικάρει. Ο κόσμος. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που μαθαίνουν τι γίνεται στον κόσμο μόνο από τους ελεεινούς σφουγγοκωλάριους που παρεπιδημούν στην ωραία μας μικρή οθόνη. Παρεπιδημούν. Η Αριστερά. Η νέα φοβία. Ενώ οι «Χάιλ Χίτλερ» έχουν φτάσει στο 7%, η νέα μόδα είναι να φοβόμαστε την Αριστερά, που θα μας φάει τα λεφτάκια μας και θα βιάσει τα παιδάκια μας -αρσενικά και θηλυκά- η Αριστερά δεν κάνει διακρίσεις.
Ο ταγός, ο ηγέτης, ο ποιμένας. Τον χρειαζόμαστε. Τον πιστεύουμε, τον αγαπάμε, μας στεναχωρεί λίγο, του κάνουμε λίγα «ναζάκια» (εκ του «ναζί») και τον ξαναγαπάμε και τον ξαναπιστεύουμε.
Είναι μια κατά βάση ερωτική σχέση μ’ έναν μέθυσο που μας κερατώνει και μας ξυλοφορτώνει αλλά είναι «ο άνθρωπός μας». Το «αίστημα». Κι εκείνους που σκοτώνουμε στη διάρκεια της ζωή μας τους θάβουμε «στο πίσω μέρος του μυαλού μας, εκεί που υπάρχει ένα πορτάκι που βγάζει σ’ ένα μακρύ διάδρομο που οδηγεί σε μια αποθηκούλα. Ενίοτε τους ξεχνάμε και τελείως. Σα να μην υπήρξαν». -Γιατί; -«Δεν ξέρω γιατί, υπάρχει σίγουρα κάποια φροϊδική εξήγηση με γιουνγκιανή προέκταση, για όλα υπάρχει μια φροϊδική εξήγηση με γιουνγκιανή προέκταση, ακόμα και για τις φροϊδικές εξηγήσεις με γιουνγκιανές προεκτάσεις».*

το εξαιρετικό απόσπασμα με λόγια του Λένου Χρηστίδη στο lifo.gr