πέρα από συστήματα και σκορ..
Τα περισσότερα τοπικά ντέρμπι ανά τον πλανήτη κρύβουν διαφορές που πέρα από το αθλητικό επίπεδο, παίρνουν πολιτική, ταξική ακόμα και θρησκευτική διάσταση.
Έτσι λοιπόν και το ισπανικό el classico της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης έχει πολλά και ενδιαφέροντα ιστορικά γεγονότα που χρίζουν ιδιαίτερης μνείας, αλλά και σύγχρονα «επεισόδια» διαφορετικής κουλτούρας και φιλοσοφίας.
Καταρχήν οι τοπικιστικές διαφορές. Η μεν (Ρεάλ) η ομάδα της πρωτεύουσας Μαδρίτης σύσσωμου του Ισπανικού Βασιλείου. Ομάδα που ανέκαθεν πατρόναρε ο βασιλιάς, η οποία είχε και την σχετική εύνοια του σε θεσμικά όργανα. Ποιος ξεχνά την περίφημη «αρπαγή» του Αλφρέντο Ντι Στέφανο το 1953. Και για τους αδαείς , πρόκειται για τον Αργεντινό αρχισκόρερ της ιστορίας της Ρεάλ, όπου μετά από παρέμβαση του δικτάτορα Φράνκο –ο οποίος βύθισε τη μισητή Μπάρτσα σε πέτρινα χρόνια- κατέληξε στην ομάδα της Μαδρίτης, αν και είχε προβάρει την φανέλα των «μπλαουγκράνα» της Καταλονίας. Το μεγαλύτερο ίσως παρεμβατικό σκάνδαλο της πολιτικής κατά του αθλητισμού, μια μεταγραφή που άλλαξε το ρου της ιστορίας αφού με τον οίστρο του Ντι Στέφανο η Ρεάλ κατέκτησε πέντε ευρωπαϊκούς τίτλους.
Η δε Μπαρτσελόνα, ομάδα της Βαρκελώνης πρωτεύουσας της Καταλονίας. Μια περιοχή με έντονο εθνικιστικό στοιχείο και τάσεις αυτονομίας και απόσπασης από το υπόλοιπο ισπανικό βασίλειο. Δική τους γλώσσα, δική τους σημαία, δείχνουν ασυμβίβαστοι με το συγκεντρωτισμό και την πλουτοκρατία της πρωτεύουσας. Η ομάδα τους έχει σαν απόφθεγμα το περίφημο Més que un club (ελλ. Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος) δείχνει την αφοσίωση των κατοίκων στην Μπάρτσελόνα, το δικό τους «καμάρι».
Κατά δεύτερον με την έννοια των πολιτικών πεποιθήσεων οι Καταλανοί με στρώματα από τη λαϊκή βάση καθώς και τους διανοούμενους της αριστεράς, θεωρούσαν την ομάδα τους σύμβολο υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η Μαδρίτη όπως προαναφέρεται, εκτός από πρωτεύουσα αποτέλεσε το προπύργιο της δικτατορίας του στρατηγού Φρανθίθκο Φράνκο (1939), με τις ολιγαρχικές αντιλήψεις να επισκιάζουν την πόλη.
Σε καθαρά αθλητικούς τομείς οι διαφορές μοιάζουν πιο πεζές αλλά και πάλι χρίζουν ιδιαίτερης αναφοράς και κριτικής.
Η Μπαρτσελόνα με τις ακαδημίες της, την θρυλική «Μασία» , έχει αυτή τη στιγμή όλα της τα αστέρια (Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα, Πικέ , Πουγιόλ κ.α.) παράγωγα δημιουργήματα από τα σπλάχνα της. Το ολλανδικό μοντέλο του Γιόχαν Κρόιφ, σαν παίκτης και αργότερα σαν προπονητής είναι μια αλληλουχία συστημάτων και πληροφοριών όπου οι αθλητές μαθαίνουν από παιδιά σε μικρή ηλικία και τα διδάσκονται μέχρι τη στιγμή ένταξης στην πρώτη ομάδα. Ένας σύλλογος λοιπόν που δίνει ευκαιρίες στα «δικά της παιδιά». Ακόμα και οι προπονητές της (βλέπε Γκουαρντιόλα) αποτέλεσαν πρώτα αθλητές της ομάδας.
Δείχνει έτσι το δρόμο της επιτυχίας, μέσα από την εκμετάλλευση των τοπικών ταλέντων, την τελειοποίηση της προπόνησης και τις αξίες της συνεργασίας και της διαπαιδαγώγησης.
Μια ομάδα που αναβλύζει από υγεία, όπου έχει φτάσει στο επίπεδο να αποδίδει κατά πολλούς το ελκυστικότερο παιχνίδι στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Η Ρεαλ Μαδρίτης είναι βέβαια η λεγόμενη «βασίλισσα της Ευρώπης» και πολυνίκης των ευρωπαϊκών τροπαίων, άλλα οι μέθοδοι και η φιλοσοφία της γύρω από τη βιομηχανία του ποδοσφαίρου έχει πολλούς πολέμιους.
Η ομάδα των σύγχρονων Γκαλάκτικος ( ελλ. Από άλλο γαλαξία) , η θεοποίηση του ποδοσφαίρου και η υπερτιμολόγηση των αθλητών. Ξοδεύει αλόγιστα ποσά για παίκτες παγκόσμιας εμβέλειας (Ζιντάν, Φίγκο, Ρονάλντο, Μπέκαμ, Κρ. Ρονάλντο κα.) , προκαλώντας πολλές φορές το κοινό αίσθημα. Δείχνει ικανή να «αγοράσει» τις επιτυχίες της χωρίς ίχνος υπομονής, θυσιάζοντας στο βωμό του κέρδους και του marketing , γηγενείς παίκτες και κάθε μορφής ευγενούς άμιλλας.
Ίσως να προσπαθεί με τις σπατάλες της, να φτάσει την αυτοδημιούργητη αίγλη της Μπαρτσελόνα. Ποιος ξεχνά την δεύτερη σύγχρονη αρπαγή του Λουις Φίγκο. Λες και έπρεπε να πάρει τον αρχηγό της μισητής αντιπάλου για να αφυπνιστεί και να επανέλθει στις επιτυχίες.
Ακόμα και Ο Ζοσέ Μουρίνιο ο μετρ της αλαζονείας και του «αφ υψηλού» ύφους μοιάζει να ταίριαξε με την ιδιοσυγκρασία της Ρεάλ.
Δε θα μπορούσαμε ποτέ να τον φανταστούμε να αποθεώνεται στο Καμπ Νου. Σε αυτόν το ναό χειροκροτούνται οι αυθεντικές αθλητικές αξίες με ανθρώπινα και θνητά κριτήρια. Αυτός αποκαλεί τον εαυτό του «εκλεκτό» , νομίζει πως είναι θεός. Δεν είναι όμως.
BARCA MES QUE EN CLUB…
spanios στο http://pornimpala.blogspot.com/
Ετικέτες
0 σχόλια: