witnessfree.blogspot.com

Γράφει ο Ναυτίλος-Η θλιβερή εικόνα του σιδηροδέσμιου Ντομινίκ Στρος Καν, με το τσαλακωμένο σακάκι, το αξύριστο και ένοχο πρόσωπο, τα εμφανή σημάδια κούρασης και τις χειροπέδες στα χέρια, μου γεννά ανάμεικτα συναισθήματα. Ηθική μεν ικανοποίηση για την ισότιμη μεταχείριση

 ενός άλλοτε κραταιού πολιτικού άνδρα, αλλά και μια απογοήτευση για το ποιόν των ανθρώπων στους οποίους έχουμε εμπιστευτεί το μέλλον τόσων λαών.

Αφ’ενός η ποινική διαδικασία, ακόμη και στο στάδιο της προανάκρισης, αποτελεί μια ηθικοκοινωνική μομφή εις βάρος του αδικήσαντα και περνάει ένα ηχηρό μήνυμα στην κοινωνία. Έτσι, ο ίδιος στιγματίζεται κοινωνικά για το αδίκημα του και η μεταμέλεια σχεδόν του επιβάλλεται (παραμένει, ωστόσο, πάντοτε ένα ζήτημα ατομικό και απαιτεί προσωπική βούληση). Οι υπόλοιποι συμπολίτες παραδειγματίζονται από την ποινική μεταχείριση, από την ιδιαίτερα αυτή σκληρή αποδοκιμασία και αποκτούν συνείδηση της βαρύτητας μιας τέτοιας πράξης όπως ο βιασμός. Η πρόληψη λοιπόν είναι τόσο ειδική, στο πρόσωπο του εγκληματία, όσο και γενική, στο πρόσωπο όλων των επίδοξων βιαστών, πολιτικών ή μη.

Άλλωστε, τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης φροντίζουν να επιτείνουν αυτόν τον διασυρμό. Πηχυαίοι τίτλοι , δελτία ειδήσεων, καυστικά σχόλια και πικάντικες λεπτομέρειες. Η εικόνα, το ισχυρότερο επικοινωνιακό μέσο σήμερα, ανοίγει την πόρτα της προσωπικής ζωής σε κάθε περίεργο τηλεθεατή που θέλει να μάθει την καθ’ έξιν σεξουαλική κακοποίηση που ακολουθούσε ο Στρος Καν σε γυναίκες.

Στο σημείο αυτό, γεννιέται βέβαια ένας μικρός προβληματισμός ως προς το αν είναι θεμιτό να εκτίθεται σε τέτοιο βαθμό η προσωπική ζωή ενός ανθρώπου, που ήδη έχει πληγεί η πολιτική του εικόνα (είναι άλλωστε πολιτικά νεκρός) αλλά και η προσωπική του ελευθερία με προσωποκράτηση. Η απάντηση είναι απλή: τόσο για τους απλούς ιδιώτες όσο και για τους πολιτικούς, τους δημόσιους λειτουργούς και τα μονοπρόσωπα κρατικά όργανα, οι ποινικοί νομοθέτες ανά τον κόσμο έχουν προβλέψει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό την δημοσιότητα της διαδικασίας, ώστε ο κάθε ένας από εμάς να συμμετέχει σε αυτήν την υγιή αντίδραση της κοινωνίας κατά του εγκλήματος και να επιτυγχάνεται μια ας την πούμε «ηθική προπαγάνδα». Το θέμα αποκτά όμως μεγαλύτερη σπουδαιότητα όταν ο εγκληματίας είναι δημόσιο πρόσωπο, με μεγάλες εξουσίες. Στην περίπτωση αυτή, η προσωπική εικόνα δεν πρέπει να προστατεύεται αλλά να εξετάζεται στο βαθμό που είναι δυνατόν, για να διασφαλίζεται ότι το πρόσωπο είναι κοινωνικά υγιές, -γιατί ως γνωστόν, άτομα με διαταραγμένη ή ανύπαρκτη προσωπική ζωή δεν είναι κατάλληλα για να αναλάβουν μεγάλες εξουσίες, έτσι που είναι απομονωμένοι από το σύνολο.

Όταν όμως ρίξεις μια προσεκτικότερη ματιά στην προσωπική ζωή των πολιτικά ισχυρών, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα απογοητευτείς. Μερικά παραδείγματα αρκούν: όταν το 1987 ο Gary Hart, μέλος της δημοκρατικής αμερικανικής παράταξης, δήλωσε υποψηφιότητα για τον Λευκό Οίκο, η　Miami Herald αποκάλυψε πως απατούσε την γυναίκα του με μανεκέν. Το ίδιο και ο Bill Clinton, πρόεδρος των Η.Π.Α. που κατηγορήθηκε για παράνομες σχέσεις με τις Paula Jones και Monica Lewinsky. Ομοίως, ο ισραηλινός πρόεδρος　Moshe Katzav αναγνωρίστηκε το 2010 ως ένοχος για δυο βιασμούς υφισταμένων του την περίοδο 1990 όταν διετέλεσε ως υπουργός Τουρισμού. Σε άλλες, πιο μακρινές χώρες, ο πρώην πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Canaan Banana αλλά κι ο πρώην αντιπρόεδρος της Μαλαισίας Anwar Ibrahim, κατηγορήθηκαν για σοδομισμό και άλλα σεξουαλικά εγκλήματα συνεργατών και συμβούλων τους. Στα καθ’ημάς , ποιός θα ξεχάσει τα ροζ DVDΤελευταίος, αλλά περισσότερο γνωστός ο καβαλιέρε Sylvio Berlusconi ενεπλάκη σε σεξουαλικά σκάνδαλα της υπόθεσης Rubygate με ροζ φωτογραφίες να έχουν γίνει ο περίγελος της Ιταλίας.

Πράγματι λοιπόν, η πολιτική βρίθει από έκφυλους, διεφθαρμένους και άπιστους πολιτικούς. Γιατί όταν κάποιος δεν μπορεί να συγκρατήσει τις ορμές του, πολλώ μάλλον δεν μπορεί να διοικήσει τους άλλους. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, ζητούν την εξουσία για να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Προς αυτό λοιπόν, αληθεύει η φράση ότι η εξουσία πρέπει να δίνεται σε αυτόν που την επιθυμεί λιγότερο, γιατί έχει συναίσθηση ότι στα χέρια του κρατά το μέλλον των ανθρώπων, των λαών και του κόσμου.

Απέναντι στην σήψη του πολιτικού κόσμου, τόσο του εγχώριου όσο και του διεθνούς, οι πολίτες θα έπρεπε να οργανωθούν σε δομές αυτόνομες και ανεξάρτητες, υγιείς και ρηξικέλευθες. Γιατί ο μεσσιανισμός των πολιτικών ανδρών, ο ακραίος συντηρητισμός της δεξιάς ή ο αρνητισμός της παραδοσιακής αριστεράς, οδηγούν σε συνταγές δοκιμασμένες ξανά και ξανά που απέτυχαν και δεν μπορούν να λύσουν αυτό το πολυσύνθετο πρόβλημα που ονομάζεται Κρίση. Μια κρίση κοινωνική, πολιτική, οικονομική, μα και μια κρίση των ηθών, μια κρίση του ατόμου. Ανεξάρτητα επομένως από το αν θα φυλακιστεί ο Στρος Καν την Παρασκευή , εμείς ήδη γνωρίζουμε πως μαζί με αυτόν, δικάζεται η υποκρισία κι η ανηθικότητα των πολιτικών μιας γενιάς που όχι μόνο άνοιξε την πόρτα στην κρίση, αλλά την βοήθησε να ποτίσει και τον καθέναν από εμάς.

fotachloma