Περίπου μια δεκαετία πίσω. Χάραμα, με μια βαλίτσα παρά πόδας και ένα αγαπημένο σακίδιο στην πλάτη. Τελευταίες αγκαλιές. Eπιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο για αεροδρόμιο. Στην πλάτη με βαραίνει το βλέμμα της γιαγιάς. Που ήρθε εκείνες τις μέρες απ' το χωριό για να με αποχαιρετήσει. Δέκα περίπου χρόνια μετά, όταν επαναπατρίστηκα ξεκάρφωσα τη ματιά της απ΄τα νώτα μου, όταν μου ομολόγησε στο τηλέφωνο πως είχε πονέσει η ψυχή της που με έβλεπε να φεύγω. Αλλά στο μεταξύ διάστημα, δεν είπε τίποτα. Για να μη με βαραίνει η έγνοια της.
Μη παίξεις εμπειρία με τους γέρους. Δε πρόκειται να πάρεις παρτίδα. Δεν έχει περάσει τα σύνορα. Δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο. Δεν έχει δει μια θεατρική παράσταση. Δεν έχει κοιμηθεί με άλλον άντρα. Δεν μιλάει άλλη γλώσσα. Δεν ξέρει να ανοίξει τον Η/Υ. Δεν έχει πάνω από τρεις φίλες. Έχεις ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και σε 12 χώρες της Ευρώπης. Έχεις διαβάσει 324 βιβλία. Έχεις δει 52 θεατρικές παραστάσεις. Έχεις κοιμηθεί με 17 άνδρες. Έχεις μάθει 3 γλώσσες. Έχεις 8 accounts σε email και social media. Έχεις 648 friends, 812 followers και καμια 80αριά ακόμα επαφές σε msn και skype. Σε έχει κερδίσει.
Είμαστε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι ποσοτήτων. Οι εμπειρίες μας πρέπει να είναι XXL. Και δε θα ντρέπεσαι να κάνεις show off. Να ανεβάζεις όπου μπορείς φωτογραφίες υποβρύχιες, φωτογραφίες από όλα τα μέρη όπου έχεις ταξιδέψει, φωτογραφίες που να δείχνεις πως διασκεδάζεις διονυσιακά, πως γελάς εκστασιασμένος, πως κάνεις αναρρίχηση, πως είσαι σε συναυλίες, σε κάμπιγκ, σε πολύ μεγάλες παρέες. Το άγχος του μεγέθους. Το άγχος μας να αποδείξουμε πως ζούμε. Αν έχεις ζωή, την κρατάς φυλαγμένη σα θησαυρό. Αν έχεις.
Αν ψάξεις στα πορνοσάιτ θα βρεις στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία γιγαντιαίων διαστάσεων παρτούζες. Στην Αμερική καλούν σε πολυπληθή πάρτυ μία πόρνη που κάνει σεξ με κάποιον νταγλαρά και γύρω της τραβάνε βιντεάκια διάφοροι πιτσιρικάδες φορώντας τζόκεϊ ανάποδα και πίνοντας μεγάλα κουτιά μπύρας. Δεν ερεθίζονται από το θέαμα. Βλέπουν κάποια θηλαστικά να το κάνουν και γελάνε. Είναι σε ζωολογικό κήπο. Στην Ιαπωνία, ήσυχα-ήσυχα, όπως ξέρουν αυτοί, συγκεντρώνονται μια εκατοστή ζευγάρια σε ένα κλειστό γυμναστήριο και κάνουν σεξ, ήσυχα-ήσυχα, όπως ξέρουν αυτοί. Στο Λονδίνο, αναβιώνουν τα ρωμαϊκά όργια, αλλά σε πιο μυστήριο και βέβαια posh στυλ- πληρώνεις αδρά για τη συμμετοχή στα δαιδαλώδη βικτωριανά κτίρια με το ρεσό και τις see through κουρτίνες. Στην Αυστρία του Dog Days, μια καταπληκτική ταινία που "αρέσει" μόλις σε 1.406 άτομα στο FB, εμού συμπεριλαμβανομένης, η μητέρα που είχε χάσει το παιδί της συμμετείχε σε τεράστιες παρτούζες, οργανωμένες με τρόπο που οι αυστριακοί ξέρουν.
Πού θα πας και θέλεις να μ' αφήσεις, πού θα πας σε μένα θα γυρίσεις; Πού θα πάτε μωρά μου; Σαν τη Μαίρη Λίντα και τον Μανώλη Χιώτη, διασκεδαστές στην Αμέρικα, ντρίγκι-ντρίγκι και νοσταλγία. Ζευγάρι ήτανε αλλά δεν ήταν ο Τζώνυ Κας με την Τζουν. Πού θα πάτε και δεν έχει πια Ηλία Καζάν να σας κινηματογραφήσει. Να πάτε, μωρά μου.
Πριν τέσσερα καλοκαίρια, ίσα που είχε πάρει να νυχτώνει και εμείς απλώναμε τα ριχτάρια μας στο γρασίδι του Green Park. Τριγύρω, τσαμπιά παρέες που ήρθαν να δουν υπαίθριο σινεμά. Οι άλλοι, πιο προνοητικοί, είχαν φέρει καλάθια του πικνίκ, λευκό κρασί παγωμένο, σέλερυ, κάποια σως, ελίτσες. Παραδίπλα τα ποδήλατα. Είχε πάρει να νυχτώνει και μπροστά μας, στη μεγάλη οθόνη μέσα στο πάρκο, το απύθμενο μπλε με τα καλλιγραφικά A David Lynch film. Και η μουσική του Badalamenti να τρυπώνει ανάμεσα στα δέντρα και να καρφώνεται στην καρδιά. Μπροστά από το καρφωμένο μάτι της γιαγιάς.
Να φύγετε. Να δείτε και να γνωρίσετε τον κόσμο. Να γεμίσει εικόνες η ματιά σας. Εκείνης το βλέμμα, που δε πέρασε τα σύνορα ποτέ, που δε γέμισε εικόνες από τον κόσμο, γέμισε σιγά-σιγά αγάπη. Παιδί το παιδί, αγώνας τον αγώνα, σιωπή τη σιωπή, υπομονή την υπομονή. Αυτή έζησε στο εσωτερικό και την εσωτερικότητα. Εμείς το έσω το έχουμε χάσει. Μη χάσουμε και το έξω. Να φύγεις. Αλλά να ξέρεις ότι όταν επιστρέψεις ό,τι σε πονάει τώρα μια φορά τότε θα σε πονάει διπλά. Θα' σαι καρφωμένος μπρος -πίσω.
Ετικέτες
0 σχόλια: