Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω το θυμό τους και το νόημα της ανακοίνωσής τους. Προφανώς θα υπήρχαν αρκετοί που τους ψιθύριζαν στο αυτί ότι έχουν δίκιο, αλλά στην πλατεία τους αντιμετώπιζαν σαν τους τρελούς του χωριού.
Αυτοί βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Οι τρελοί του χωριού. Λες και δεν είχαμε τίποτε άλλο να κάνουμε Σαββατιάτικα, ζαλωθήκαμε νερά, σάντουιτς, μάσκες και ριοπάν να πάμε να διαδηλώσουμε.
Η δουλειά βρωμούσε από το πρωί. Ένα κανονικό Σάββατο. Αν δεν ήταν οι κλούβες με τα ΜΑΤ και λίγο αργότερα οι σιδεριές, δε θα καταλάβαινες διαφορά. Λίγα νέα παιδιά κι ακόμη λιγότεροι μεσήλικες έκοβαν βόλτες.Μετά μαζεύτηκαν κι άλλοι. Και κοιτιόμασταν. Ωραία! Ύστερα μύρισε κι ο τόπος δακρυγόνα, αλλά ρε παιδιά, δεν πήγαμε εκδρομή στη Φύση για να μυρίζει πεύκο, προς τι η γκρίνια;
Στη συνέχεια ο ΓΑΠ πήγε στο Βελλίδειο και μίλησε, όλα καλά, όλα ανθηρά, έκλασε η νύφη σχόλασε ο γάμος. Αυτή ήταν εν ολίγοις η πολυαναμενόμενη χθεσινή επαναστατική ημέρα στη Θεσσαλονίκη. Κάτι σαν τάμα, δηλαδή. Ή έθιμο.
Προσωπικά πίστευα ότι αυτή η κινητοποίηση θα γινόταν για να την πάρει ο ΓΑΠ χαμπάρι ότι είναι ανεπιθύμητος, να προσπαθούσαμε πάση θυσία να μη γίνει η ομιλία κι αν έπεφταν μολότωφ και άνοιγαν κεφάλια, ε έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα χρόνια τώρα. Δε γίνονται με χειραψίες και πληθυντικούς ευγενείας.
Εν πάση περιπτώσει, φάνηκε ότι αυτό ως στόχο το είχαμε όσοι το είχαμε. Πολύ λίγοι, πάντως. Οι υπόλοιποι δεν κατάλαβα τι στόχο είχαν, αλλά σίγουρα κάποιον θα είχαν. Πάντως ήταν εκεί και αυτό είναι το σημαντικό. Πόσοι ήμασταν εκεί; Ελάχιστοι. Πιο ελάχιστοι κι από δείγμα κολώνιας. Αν υπολογίσουμε ότι έγινε κινητοποίηση σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα και θα ερχόταν κι άλλοι από την Αθήνα με τρένα και βαπόρια, ούτε δείγμα μας λες. Με σύνολο πληθυσμού στο νομό Θεσσαλονίκης το 1 εκατομμύριο, η θλίψη μεγαλώνει.
Θα μου πείτε, τα χειρότερα είναι στο Σύνταγμα, όπου ενώ το πολεοδομικό συγκρότημα των Αθηνών, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει πληθυσμό 3.074.160 κατοίκους και ο πληθυσμός της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής είναι 3.737.550, οι αισιόδοξοι μέτρησαν 200.000 χιλιάδες λαό στη μεγαλύτερη συγκέντρωση.
Τελικά κάτι δεν έχω καταλάβει.
Η πλειοψηφία στην Ελλάδα πρέπει να είναι ευχαριστημένη κι εμείς οι μαλάκες που δε μπορούμε να καταλάβουμε τον παράδεισο του καθεστώτος. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση, οι άνεργοι και οι απολυμένοι να βολεύονται στο ρόλο του θύματος και γι’ αυτό αρνούνται να διαμαρτυρηθούν. Ίσως, πάλι, πράγματι λεφτά να υπάρχουν και οι περισσότεροι να έχουν καβάντζες αρκετές για να μην καταλαβαίνουν από κρίση.
Σκέφτομαι πολλά, αλλά κυρίως σκέφτομαι ότι καλά έκανα και ξεμπέρδεψα νωρίς με τις αυταπάτες μου περί μαζικότητας και λαού. Προχτές κάποιοι «αγανακτισμένοι» Πασόκιοι φώναζαν στη συνδιάσκεψη ότι ο στενός κύκλος του Παπανδρέου τον έχει κλεισμένο σε χρυσό κλουβί για να μην αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Μα ο Παπανδρέου ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη κύριος. Πήγε στο Βελλίδειο άνετος, είπε αυτά που του είχαν γράψει να πει κι έφυγε ανενόχλητος. Πού το είδαν το χρυσό κλουβί; Γίνομαι σπασαρχίδας. Ναι, ξέρω, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για τον αγώνα για να έρθει η νίκη και άλλες παπαριές. Επιτρέψτε μου όμως το δικαίωμα να αναρωτιέμαι, ποιος πραγματικά ζει αποβλακωμένος σε χρυσό κλουβί; Ο Παπανδρέου ή οι Έλληνες;
Τέλος πάντων, ας μην το κουράζω άλλο γιατί και νεύρα έχω και πολύ περπάτησα. Τόσοι είμαστε. Ούτε ένας παραπάνω. Κι από αυτούς τους τόσους, οι περισσότεροι από τους μισούς το έχουν ρίξει στη συζήτηση και στη θεωρία περί της εξέλιξης του πολιτικού συστήματος.
Άντε καλά. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έπιασε η νύχτα στασίδι και δε λέει να ξημερώσει.
kartesios
Ετικέτες
0 σχόλια: