Περπατάς από Ομόνοια για Μουσείο. Περπατώντας τα πας αυτά, δεν τα βλέπεις διαφορετικά. Κάτι εξαθλιωμένοι κυριακάτικα, σου ζητάνε χρήματα. Δεν δίνεις. Σκέφτεσαι τα γνωστά. Δεν έχω, να πας να δουλέψεις και συ, δεν πας να γαμηθείς, ας μην έμπλεκες...Μετά δεν νοιώθες και πολύ καλά αλλά τι να γίνει. That's life, που λένε.
Πας για τέχνη, να δεις ένα όμορφο παράξενο μηχάνημα που φέρανε στην πόλη, τον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Πολύ σούπερ ο μηχανισμός, αν κάτσεις και σκεφτείς όλα όσα κάνει, καταλαβαίνεις πόσο εξυπνάδα είχαν οι άνθρωποι. Πριν από όλα αυτά τα σπουδαία, πας για καφέ. Χάλια ο καφές στο μουσείο, μην τολμήσεις να πάρεις. Ποτέ. Δεν πίνεται απλά.
Έξω από το μουσείο, κοιμούνται στα παγκάκια. Πολύς κόσμος, πολύ ανάγκη, καθόλου ανοχή. Γιατί να είναι αυτό, πάντα το έξω, τόσο θλιβερό; Κορίτσια πόρνες ξαθνά, γυφτάκια, βουλγαράκια, μικρές, πανέμορφες σακατεμένες. Για λίγα ευρώ, τίγκα το σώμα στα σημάδια. Γαμώ το κέρατό μου και το μουσείο όλο. Κόσμος, ανέμελος, Γιαπωνέζοι χαμογελαστοί. Κοιτούν τα αγάλματα και φωτογραφίζονται. Η ζωή περνάει απέξω. Μόνη με το χέρι απλωμένο και χωρίς χαμόγελα. Σκατά και θλίψη.
Ο μηχανισμός ήταν υπέροχος. Ημερολόγιο, πλανητάριο, όλα μαζί. Μαγεία. Να πας.
Ετικέτες
0 σχόλια: